Kısa bir süre önce dünyamızdan ayrılan Ülkü Tamer aslında sayıları hiçbir dönemde çok fazla olmayan “gerçek” şairlerimizden biri. Ama belki de bu anlamda en bereketli kuşağın üyesi. 1950 kuşağının. Daha dar kapsamda ise İkinci Yeni akımının.
Kısa bir süre önce dünyamızdan ayrılan Ülkü Tamer aslında sayıları hiçbir dönemde çok fazla olmayan “gerçek” şairlerimizden biri. Ama belki de bu anlamda en bereketli kuşağın üyesi. 1950 kuşağının. Daha dar kapsamda ise İkinci Yeni akımının.
Çünkü kendi sesi olan, kendi özel ve öznel dünyasındaki biricik kişisel deneyimlerini yine biricik bir eser olarak “dile getiren” şairlerden biri Ülkü Tamer.
Şiiri “dille ilişki meselesi” olarak anlamış şairlerden…
Şiiri “kendinde başlayıp biten bir varlık olarak” benimsemiş şairlerden…
Dilin konvansiyonel anlam boyutuyla değil, çağrışım dünyasıyla, iç sesiyle, müziğiyle veya ahengiyle alışverişi olmuş şairlerden…
Bu bakımdan bize, daha doğrusu Türkçe konuşan herkese, Türkçe yaşadıkça ölmeyecek bir miras bırakmış şairlerden…
Ne de olsa…
“Her yerde yazın bittiği söylenir,
Çürür çiçeklere yapışan kanlar;
Belki uzaktan iki atlı yaklaşır,
Belki yakından iki yaprak kalkar;
Akşamın örtüsü derelerde yıkanır,
Gökyüzünü görünce gecenin devi
Çıkarıp şapkasından yıldızlar saçar,
Cüceler bunu bilir, gürgenler bilir,
Aşkın uyumadığı her yerde söylenir.”
