Dünya Kupası’nda yine yokuz diye üzülmemize gerek yok. Şampiyonaya katılmak, hatta favorisi olmak bile bir ulusun mutluluğu için yeterli olamayabiliyor. Almanya böylesi bir mutsuzluğu yaşıyor şu sıralar. Dünya medyasının şampiyonanın favorilerinden birisi olarak ilan ettiği Almanya, bu keyfi yaşamak yerine, düştüğü Mesut-İlkay travmasıyla boğuşuyor. Boğuşuyor demek belki sorunu tam olarak tanımlamıyor. Kendi kendine yarattığı bu ızdıraptan nerdeyse keyif alıyor demek daha doğru olabilir.
Milli takımla ilgili her haberde, iki futbolcunun Cumhurbaşkanı Erdoğan’la çekildiği fotoğraflar konu oluyor. Gerçi artık hiç bir yazı ve haberden bu konuyla Alman milli takımı adına ne tür bir fayda sağlanabileceği anlaşılmıyor. Ama her ulusal sorunun illa da mantıklı bir gerekçesi olması gerekmiyor. Ulusal olması kafi.
***
Mesut Özil ve İlkay Gündoğan bu fotoğrafı neden çekildiklerini (basit bir davete icabet) defalarla anlatıp, bunun Almanya’ya bağlılıkları ile çelişen bir durum olmadığını, hele siyasi bir mesaj vermek istemediklerin açıkça dile getirdiler. Ancak bu Alman kamuoyunu kesmedi. Cumhurbaşkanı Steinmeier ve Başbakan Angela Merkel bile konu hakkında iki futbolcuyla görüşmek zorunda kaldı.
Almanya’daki ırkçı çevreler için bulunmaz hint kumaşı değerine sahip bu polemik, iki futbolcunun yakasını kariyeleri boyunca bırakmayacak. Turnuvada başarılı olsalar da olmasalar da eleştiri oklarından kurtulamayacaklar. İnanılmaz ama gerçek, bu polemik Almanya’nın sportif bir başarı elde etmesinin ötesinde sembolik bir önem kazandı.
Yıllar önce Berlin’de Almanya ile Türkiye arasında Almanya’nın Türkiye’ye karşı 3-0 galip geldiği karşılaşmayı ben de türbinlerden izlenmiştim. Bir golün pasını verip bir de gol atan Mesut Özil, stadyumda çoğunluğu oluşturan Türk taraftarlar tarafından yuhalanmıştı. Mesut bu kez de hazırlık maçlarında Alman izleyiciler tarafından İlkay’la birlikte yuhalandı.
Ne İsa’ya ne de Musa’ya yaranmak bu olsa gerek. Her iki oyuncu da futbol sadece futbol değildir tezinin somut örneği. Omuzlarında bir futbolcu için ağır sayılacak bir yük var. İsteseler de istemeseler de iki kültürü temsil ediyorlar. Her iki kültürün fanatikleri de buna tahammül edemiyor.
