Ben bu darbelerden ve darbe teşebbüslerinden artık adamakıllı sıkıldım, arkadaşlar!

Siz şu „Kendi Bacağına İşeyen Köpek“ öyküsünü bilir misiniz?

Bilenler bilmeyenlere anlatsın; kimse bilmiyorsa haber verin ben uygun bir zamanda bizzat anlatırım.

Öte yandan bu heriflerin onyıllardır bir türlü kökleri kazınamıyorsa o zaman oturup bunun sorumlusu kim olabilir diye düşünmenin de sırası gelmedi mi sizce?

Öyle ya; defediyorsunuz, atıyorsunuz, hattâ asıp kesiyorsunuz ama mütemâdiyen arkadan yenileri geliyor.

Demek ki sizin (BİZİM!!!) adam yetiştirme metodunda var bir sakatlık.

Benim öteden beri merâq etdiğim bir mesele de şu:

Bu dinine yandığımın askerî liseleri gerçekden gerekli midir ve eğer öyleyse ne işe yaradıklarını bir Allâh‘ın kulu çıkıp de sevâbına îzâh edebilir mi?

Oniki-onüç yaşındaki oğlan çocuklarının eline mavzeri tutuşdurunca kimlerin boyları birer karış daha uzuyor?

İş bir kerecik ciddîye bindi, Kıbrıs Harekâtı’nda bunlar gidip ilk iş kendi muhriblerini batırdılar.

Ama koskoca bir millete „adam olmayı“ öğretmek (!) dendi mi cümlesinin ağzı faraş gibi...

150 milyon dolarlık muhribi...

Ulan, biz parayı sokakdan mı topluyoruz?

Üstelik hiç bu kadar da çirkefleşmemişlerdi:

Spiker hanımın sırtına tabanca dayayıp ona ekranda kendi alçaklıklarınızı söylettirmek mi sizin yiğitliğiniz?

O metne „bildiri“ denmez „politik pornografi“ denir!

Aklınız sıra bu milleti kurtaracaksınız ama ilk iş o „Milletin Meclisi“ni bombardman ediyorsunuz; bunu Naziler Ruslara, Ruslar muqâbeleten Almanlara, Çinliler Doğu Türkistanlılara, yâhû, bunu Arablarla Yahudiler birbirlerine revâ görmedi!

Kına yakın!

***

Ben Türk’üm.

Bunu ne Ulu Tanrı’nın bir lûtfu ne de lâneti olarak telaqqî etdim.

Bu bir durum.

O bakımdan ömrümün hiçbir safhasında, tekrâren hiçbir safhasında, ah, keşke şu yâhut bu milletden olsaydım diye bir derdim olmadı.

Herhangi bir millete mensûb olmak o şahsı ne yüceltir ne alçaltır. Olsa olsa o şahıs bâzen kendi davranışlarıyla bir milleti yerin dibine geçirebilir; ama konumuz bu değil.

Ancak ben... Ben var ya ben, şu üç çeyrek asırlık ömrümde ilk defâ olarak bu milletin bir ferdi olduğum için derin bir iftihar ve şükran hissi duydum.

Zîrâ bu millet, târihinde ilk kez olarak, öyle her eline silah geçirip erken kalkan hergelenin şu ülkede ferman-fermâ olamayacağını dosta düşmana (hele de onlara!) gösterdi.

Ben bu milletin önünde önce (o eşkıyâya inad!) asker tâbiriyle „iyi bir esas duruş gösteriyor“ ve ardından derin bir saygıyla eğiliyorum.