İstanbul’daydık. Fakat yaz mevsimlerini köyde geçiriyorduk. Hani o ‘Follu’nun Kahvesi’nin bulunduğu, Kefken’e yakın Potlar Köyü var ya, orada.
Üç tane dayım vardı. Osman, Hasan, Ali. Sonra İsmail doğdu.
Osman Dayım benden 7 yaş büyük, Hasan 3, Ali 1 yaş.
Akran gibiyiz. Osman biraz bize fark atıyor. Gündemi değişik. Köyde fazla durmuyor.
Hasanla Ali sığır yayıyor. Ben de onlarla beraber.
Çoktur hatıramız. Fakat bugün derdim hatıra değil. Yağlı ekmek.
Anam... (Aslında büyük anam, fakat biz yukarı doğru annelerin hepsine ana, babaların hepsine baba diyoruz, birbirinden ayırdetmek için de Zekiye anam, Havva anam diye adlarını ilave ediyoruz.)
Anam ekstra bir iş yaptığımız zaman bizi ödüllendiriyor.
“Gel uşağam” deyip bize birer dilim yağlı ekmek veriyor. Bazen de saca çörek yamayıp, çöreği sıcak sıcak yağlayıp üstüne de biraz şeker serpip öyle veriyor.
İstanbul Büyükşehir Belediyesi Başkanı Ekrem İmamoğlu’nun ‘ekmeğine yağ sürme’ çalışmaları beni bir anlığına da olsa büyük anamın bize verdiği yağlı ekmek dilimlerine götürüyor.
Bir de yağlı ekmeğin çocukluk çağımızda ödül anlamına gelişine.
Aslında bugün de versen ödül olur. Halis buğday ekmeği dilimine sürülmüş taze yayık yağı.
Ülkemizde muhtelif yağlar var, yağların sürülebileceği muhtelif yerler var.
Yağların tahsis edildiği öncelikli alanlar var.
Büyük kısmı o alanlara sarf ediliyor.
Geri kalanını da sanki aynı zevat götürüp Ekrem İmamoğlu’nun ekmeğine sürüyor.
‘Aynı zevat’ kimler olabilir?
Akıllı adamlar. Uyanık adamlar. Şark kurnazları. Üst düzey olmuş ya da üst düzey olma heveslisi, göze girmeye çalışan güzel insanlar.
Çok büyük adamlar da dahil olabilir bu zümreye.
Çünkü mevsim kötü, insanların kafaları çok çapraz çalışıyor.
Benim hatırıma gelen ‘yağ sürme’ ameliyelerinden biri İspark’ın Büyşükşehir’in yönetiminden alınıp ilçe belediyelerine taksim edilmesiydi.
Belediye bende olduğu zaman uygun gördüğüm bir yetkiyi belediye benden çıktığı zaman uygun görmeyeceğim.
Vatandaş da böyle bir tasarrufu ahlaki bulacak, arkasındaki uyanıklığı anlamayacak.
Siyasetçilerin başına ne geliyorsa hep bu ‘sokaktaki adam anlamaz’ itikadından geliyor.
Ben o iş bitti biliyordum. İspark ilçelere parçalandı.
Sordum, soruşturdum. Bitmemiş. Ak Parti teklifi Meclis’e sunmuş fakat nasıl olduysa kanun yürümemiş.
Halbuki ben o yürümeyen teşebbüsü (geçen Eylül ayında gündeme gelmişti) zihnimden ‘bu da İmamoğlu’na yazar’ diye geçirip konuyu kapatmıştım.
Yani görüyorsunuz, yağı İmamoğlu’nun ekmeğine sürmeden, bıçağa sürüp karşıdan göstermeniz de yağ sürülmüş gibi etki yapıyor.
Diyelim ki algı operasyonu.
Kim yapmış oldu bu algı operasyonunu?
İmamoğlu mu?
Hayır. Meclis’e teklifi veren abiler.
İmamoğlu vatandaş ucuz ekmek alabilsin diye Büyükşehir Belediyesi’nin yetkisinde olan bazı mevkilere Halk Ekmek büfesi kurmak istemiş.
(İmamoğlu’nun vatandaşın ucuz ekmek almasını istediğini söylemek caiz mi bilmiyorum. Belki ‘art niyetliydi’ diye düşünmek efdaldir.)
Bazı AK Partili ilçe belediyeleri “Vay, sen nasıl bizim bölgemize büfe açarsın” diye niza çıkarmışlar mani olmaya çalışmışlar.
Onların bu sa’yleri de boşa gitmez elbette.
Birisi duyar, afferin der. Sevap hanelerine bir şey yazılır.
Kiramen Katibin mi yazacak?
Hayır. Dünyevi katipler! Minik kuşlar tombul kuşlar, büyük kuşlar...
İmamoğlu, Fatih Sultan Mehmed’in türbesinde iki elini arkasına bağlayarak dolaşmış.
Hmmm.
Karışık iş.
Dış güçlerin oyunu olabilir mi?
Cemiyet çalışsın. Savcılar, müdürler, memurlar, amirler üstlerine düşeni yapsın.
İnceleme başlatabilen inceleme başlatsın, soruşturabilen soruştursun.
Gazeteciler ne güne duruyor? Onlar da gayreti içinde olsun.
Oldu bunların hepsi!
Malzeme zenginleşiyor. Aslında yetenekli bir romancı iyi iş çıkarabilir buralardan.
Var mı öyle romancı?
Romancıların bile dili öyle yavanlaştı ki... Ümitli değilim.
