Mesela Refah'ta yaşayan bir çift göz göğe bakıyor.

Bulutların yoğunluğu fazla o gün onun için.

Hatta yağmur geliyor gibi görünüyor.

Bu kısacık süre de çok uzun.

Zaman bir türlü geçmiyor.

Yine de iyi o an onun için çünkü gökte bir füze falan yok.

Plazanın geniş balkonunda bir çift göz göğe bakıyor.

Masmavi gökyüzünün süsü bulutlar.

Biraz uzaktan yağmur bulutları da geçiyor gibi.

Ne güzel, hava serinleyecek demek ki.

Fakat nasıl da geçti mola anı, çay bile bitmeden masa başına dönmek gerek, molaları neden bu kadar az verirler ki!

Gözünü bir sahil kasabasında dünyaya açmış bir çift göz göğe bakıyor.

Hep deniz hep kum hep güneşle büyümüş.

Toprak münbit, insanlar sıcakkanlı...

Zaman ne ki onun için, çocukların okulu olmasa bilmez bile hafta sonu, hafta başı.

Bir bildiği eskiden geçmek bilmezdi ekim ve harman zamanı.

Şükür ki artık o işleri işçiler yapıyor.

Okuldaki dersler de geçmek bilmiyor bir türlü, sınıfın penceresinden bakan bir çift göz için.

Derslerden sonraki zamanın nasıl hızlı aktığını anlamadığı kadar anlamıyor bunu.

Zaten pencerenin karşısı beton, dışarı bakarken neredeyse göğü bile göremiyor.
ve göğe baktıkları halde hepsi, tuhaf bir şekilde unutmuş sanki, saati hesaplamak için saate değil güneşin merhalelerine ve gölgelerin boylarına bakmak gerektiğini, üzerlerine güneş doğmadan kalkanların aut, güneşi tepede görmeden gözünü açmayanların in olduğundan beri.

Hepsi unutmuş sanki biyolojik saatin bile güneşe göre işlediğini.

Doğru; gece, gökyüzünü bir örtü gibi bürüdüğünde, uyuyup dinlenmek için geceye ihtiyaç var ve yeniden başlamak için işe güce, gündüze.

Arada öğlenle ikindi.

Saate bakıp bakıp öğlenle ikindiyi, akşamla yatsıyı görmek mümkün değil ki ve sabahleyin uyuyunca saate bile bakmak mümkün değil, hiç mümkün olur mu anlamak neden bir hızlı bir yavaş geçtiğini!

Her gün herkese sunulan beş vaktin hakkını vererek yaşamak gerek belki, belki akıştaki bereket orada gizli.