Jean-Paul Belmondo: Çirkindi ama sempatikti. Suratındaki o çapkın ifâde ve dudak kıvrımlarındaki kurnaz gülümseme kimsede yoktu. Şiirsel Gerçekçilik Jean Gabin’den nasıl bir ‘Bez Şapka Takan Oedipus’ yaratmışsa, Yeni Dalga da Belmando’dan bir ‘Serseri’ yaratmıştı…
TANER AY
Belmondo, Alain Delon ile Brigitte Bardot çocukluk ve gençlik arkadaşlarımızdı. Onlarla hep karanlık salonlarda buluşurduk. Ama, yıllar, hazan yapraklarının savruluşu gibi bir bir ardımıza düşerken, önce o büyülü salonlarımız yok oldular. Sahi, Şaşkınbakkal'daki Atlantik'i, Küçükyalı'daki '63'ü, Bostancı'daki Deniz'i veya Kızıltoprak'taki Kent'i anımsayan kaç kişi kaldı? Onların yerlerine çoktan apartmanlar ve mağazalar konduruldu. Hepimiz, artık sıranın perdedeki arkadaşlarımıza geldiğinin farkındaydık ama, Belmondo'yu duyana kadar da bunu kabullenmemiştik...
6 Eylül 2021’de yaşama veda eden Belmondo, Sicilya asıllı heykeltraş bir babanın ve dansçı bir annenin oğluydu. Ailenin dostları arasında Albert Camus de vardı. Bébel, kız kardeşi Muriél'in aksine, vereme yakalanana kadar sanatla hiç ilgilenmedi. Kalecilik ve boksörlük yaptı.
Hastalanıp futbolu ve boksu bırakmak zorunda kaldığındaysa, sıkıntıdan ruhundaki sanatçıyı keşfetti. Serseri Âşıklar'dan önce on filmde oynamıştı ama, bu defa Godard ona yaşamı boyunca bir daha kurtulamayacağı Michel Poiccard kimliğini vermişti. Serseri Âşıklar'dan sonra kimi oynarsa oynasın, artık hep Michel Poiccard oluyordu. Eğer kırık burnunun câzibesi olmasaydı, eminim perdedeki bu kadar fazla Michael Poiccard'a tahammül edilemezdi.
Belmondo'nun cenaze törenini televizyondan izlerken, aklım hep en sevdiğim Bébel filmlerinin hangileri olduğundaydı. Serseri Âşıklar'dan sonra aklıma ilk gelenler Rio Macerası, Sevimli Haydut, Büyük Reis, Borsalino, Hırsızlar ve Bitmeyen Kin oldu. Biliyorum, bazıları da, "Peki ya, Çılgın Pierrot?" diyecek. Ama, Godard'ın Çılgın Pierrot'sunu bir türlü sevemedim. Çünkü, başı sonu belirsiz kaotik bir akışı vardı. Sanki deneysel bir film gibiydi; ‘pop art’ renklerine karşılıklarını Godard'dan başka kimsenin bilemeyeceği simgesel anlamlar yüklenmiş, çizgi romandan resim sanatına ve sinema tarihinden müziğe kadar her alana saçma görüntüler eşliğinde göndermeler yapılmıştı. Aklımda sadece Pierrot'nun yüzünü maviye boyadıktan sonra bedenine sardığı dinamit lokumlarını patlatarak intihar ettiği sahne kaldı.
PARİZYEN SEBERG’İ EFSUNLAYAN KARAKTER
Sahi, bir de Michael Poiccard'ın perdedeki unutulmaz kadınları var. Elbette ilk akla gelen Serseri Âşıklar'daki Patricia Franchini olacaktır. Nedensiz hüzünlere pek bayılan her Parizyen kadın gibi Patricia da biraz deli ve biraz hafif meşreptir. Bir oğlan çocuğununki gibi kısacık kesilmiş saçlar en fazla ona yakışır. Champs-Élysées'ye çıktığında, şâyet üzerinde Levi's 501 pantolon yoksa, içi boş bir şarap kadehine benzeyeceğini bilir. Ayaklarında Babet ayakkabılar olmazsa, olmaz.
Sokaktaki tercihi, hem kaşmir gibi yumuşacık olacak ve hem de biraz transparan görünecek tişörtlerdir. Bunu da sokağa çıkarken sutyen takmadığı için ister. Evdeki tercihiyse düğmelerinin hepsini ilikleyemeyeceği bol gömleklerdir. Erkeğini en fazla bu kıyafetiyle tahrik eder.
Yatağa attığı adam Michael Poiccard gibi öpüşemiyorsa, sevişmenin onun için hiçbir anlamı yoktur. Yanılmadınız, Patricia Franchini, Jean Seberg'dir. Peki ya, Catherine Deneuve'a ne denir?
Serseri Âşıklar'ın çift isimli Belmando'su nasıl Parizyen Jean Seberg'i efsunlamışsa, bir Truffaut klâsiği olan Evlenmekten Korkmuyorum'un çift isimli Catherine Deneuve'u da salak Lois Mahé'yi öyle efsunlayacaktır. Belmando'nun Lois Mahé'si biraz Michel Poiccard havalarındaydı ama, bu serserinin Truffaut'nun yönetimindeki Catherine Deneuveu'a iki numara küçük geleceği de muhakkaktı...
