İki haftadır müzik üzerine yazıyorum. Müzik, bizim yaşama ritmimiz çünkü. Ben esasen yaşama ritmimizi, düşünme ritmimizi karıştırılmazsa saptırılmazsa, çok zengin, çok gerçek, aydınlık ve enerji dolu buluyorum.

Ebruda nasıl çizgiler birbirine karışmıyorsa, hayatın içinde varolan müzikler de böyle.

***

Biz bir yer arıyoruz; ayağımızı basacağımız bir yer. Besleneceğimiz bir yer, sesleneceğimiz bir yer…

Bizi asıl beslemesi gereken yer, işte Anadolu’nun sesi, Erciyes’in nefesi, havası, suyu, yemeği, Neşet Ertaş’ı…

Şüphesiz yerel müzikler de var. Şüphesiz başka ülkelerin müzikleri de var, sevdiğimiz, beslendiğimiz… Kaynak çok esasen ama esas çıkış buradan, Anadolu’nun bağrından.

Bir de popüler müzik var, birkaç kelam etmeden geçmek olmaz.

Tamam, onları da bir kalemde silip atmak istemem; orada da bir emek var. Ama şunu söylemeliyim, popüler müziğin maksadını ahlaki bulmuyorum. Tam da bu yüzden popüler müzik için laylaylom tabirini kullanıyorum.

O şunu desin, bu bunu yesin, tüketilsin, biz size hazır sunalım, siz yeter ki bir şey yapmayın, bizim sunduklarımızı tüketin, harcayın, size yenisini sunalımın tuzağına düşmüş insanlar. Çeşitli biçimlerde hazırlanıyor bu tuzak. Ülkeler, toplumlar böyle eğitiliyorlar. Bilinçli bilinçsiz, daha çok da bilinçli olarak. Esas olan o tuzağa gelmemek.

Yani demem o ki, müzikle ahlak arasında doğrudan bir münasebet kurmalıyız. İnsanın yaptığı her şey, doğumundan ölümüne ne yapıyorsa hepsi ahlakla ilgili. Başka bir meselesi yok insanın zaten.

***

Güvensiz bir dünyada yaşıyoruz…

Bu güvensiz dünyada müzik bize güvenli bir alan oluşturabilir mi? Evet oluşturabilir. Oluşturmalı. İnsanı arındıran bir yanı var çünkü müziğin. Tabiatın kendisi, kainatın tamamı, saf müzik. Biz onlarla aynı frekansta olabilirsek, yani bir kuşun saflığında, sallanan yaprağın doğallığında olabilirsek ya da böyle bir yaşantıya meyletme cehdi gösterebilirsek daha güzel bir dünyanın kapıları aralanacak önümüze. Ve dahası, kirli güvensiz dünyadan birazcık da olsa arındığımızı hissedebileceğiz.