Yeryüzünde ne olduğumuzu ve arkamızdan ne bıraktığımızı bir kere iyice hesap ettikten sonra anlaşılır ki ulvî olan ancak sükûttur, mâadası zaaftır.”

^{Yahya Kemal}

Her şeyi sözlere indirgemek konusunda bir ısrarımız var. Bu, kapılıp gittiğimiz ve geri dönemediğimiz bir zihinsel alışkanlığa dönüştü giderek. Sözlerin ifade gücü olduğunu elbet inkar edemeyiz; ancak ifade edilenleri sınırladıkları da bir gerçek... Bazen insanın kendi içinde, bazen iki insan arasında ya da bazen hayatın kıyısında köşesinde, beklenmedik anlarda öyle şeyler olur ki; orada sözlerin ortaya atılması değil, aksine geri çekilmesi gerekir. Sözleri susturmadan aslıyla duyamaz, derinliğine işitemeyiz.

***

Sözlerin dört duvarı arasına kendimizi hapsediyor, anlamın sonsuz akışına kendimizi bırakamıyoruz.

Bir sözün insandaki tecellisi büyüktür. Daha büyük tecelli ise tesellidedir. Nedir bizi teselli edecek olan? Sessizlik olabilir mi?

***

Bir dünya rengimiz var. Bir neşemiz, bir yazgımız var. Dünyaya karışan bir Allah’ımız, dümdüz yürüyeceğimiz sırat köprümüz, ölümümüz var.

Sessizliğin derin akışına kendimizi bırakmayacak, dahası kalbimize dönemeyeceksek, neye yarar sızımız? Çığlık o zaman neye yarar!

Tanrı bizimle en çok sessizliğin söyledikleriyle konuşuyor belki. Tanrı’nın sessizliğini duymazsak şarkı neye yarar!

Akıp giden günlerin sırtında sessizliğin söyledikleri var. Orada bir hayat koşuyor, bir kız ellerini cebine sokuyor, bir adam ürperiyor.

Kalbe dönmenin yolları, o nadide keşifler hep sessizliğin dilinde…

***

Sözlerin donukluğa mahkûm sınırlarından kurtulmalı. Sessizliğin söylediklerine kulak kesilmeli. Sükûtun sesine yaklaşmalı.

Kalbimizi sessizliğin içine bırakmalı.

Asıl hikâyemiz sessizliğin derinliklerinde başlıyor.