Ermenistan’ın nüfusu, Sovyetler Birliği’ne bağlı olduğu 1977 senesinde 2 milyon 900 bin civarındaymış.
Bugün de o kadar.
Halbuki 1977’den bağımsızlığını kazandığı 1991’e kadar nüfusu 3,6 milyona çıkmıştı ve normalde bugün 4 milyonun epeyce üzerinde bir nüfusa sahip olması gerekirdi.
Olamadı, çünkü Ermenistan’dan Rusya’ya ve başka ülkelere bitmek bilmeyen bir göç furyası var.
Bitmek bilmeyen bir göç furyası var, çünkü Ermenistan yoksulluktan kırılıyor.
Yoksulluktan kırılıyor, çünkü yöneticileri yoksulluk meselesiyle ilgilenmiyorlar.
Yoksulluk meselesiyle ilgilenmiyorlar, çünkü daha önemli işleri var.
Nedir daha önemli işleri?
Her şeyden evvel kendi ceplerini doldurmak.
Sonra (belki de buna bağlı olarak), 4000 küsur kilometrekarelik “Yukarı Karabağ”ı elde tutmak ve bu uğurda toplam 14 bin kilometrekareyi bulan başka Azerbaycan topraklarını (Laçin, Kelbecer, Ağdam, Fuzuli, Zengilan, Cebrail ve Kubatlı’yı) da elde tutmak.
29 bin 743 kilometrekarelik Ermenistan topraklarının hakkını veriyorlarmış gibi bir de 18 bin kilometrekarelik işgal topraklarına hükmetmeyi 26 senedir ısrarla sürdürüyorlar.
Böylece yolsuzluğu ve yoksulluğu daha geniş bir alana yayabiliyorlar.
Neticede Ermenistan’ın ufku karardıkça kararıyor ve buna paralel olarak ülke nüfusu eridikçe eriyor.
Yolsuzluk + işgal masrafları + komşu ülkeler Azerbaycan ve Türkiye ile işbirliğinin sağlayacağı maddi imkânlardan mahrumiyet = Ermenistan’ın perişanlığı ve nüfus kaybı.
***
Ermenistan’ın en büyük kamburunu hiç şüphesiz o aptalca işgal politikası teşkil ediyor.
Sadece Rusya’nın işine yarayan bir politika bu.
Rusya, bir yandan Ermenistan’a ‘Yukarı Karabağ’ı kaybetmemek için benim dümen suyumda gitmelisin’, öbür yandan Azerbaycan’a ‘Yukarı Karabağ ve / veya etrafındaki yedi ilçeyi geri alma perspektifinin olabilmesi için benimle ilişkilerini iyi tutmalısın’ diyor ve hem Ermenistan hem de Azerbaycan nezdindeki ayrıcalıklı konumunu bir güzel muhafaza ediyor, bu arada ikisine birden bir güzel silah satıyor.
“(Rusya’nın) Hem Ermenistan hem de Azerbaycan üzerindeki ayrıcalıklı konumu” dedik; bunu derken şunu da belirtmeliyiz ama:
Ermenistan Rus uydusu gibi duruyor, Azerbaycan ise kendine ait bir strateji kapsamında Rusya ile dengeleri gözeten ve fakat bu dengeleri değiştirme istidadı da gösteren gerçek manada egemen bir devlet profili çiziyor.
***
10 yıllık Serj Sarkisyan iktidarına son veren muhalefet hareketinin lideri Nikol Paşinyan, bu iktidara en çok -yolsuzluk meselesiyle beraber- Rusya’ya bağımlılık meselesi yüzünden yüklenmişti.
Önümüzdeki dönemde başbakanlık koltuğuna oturması beklenen Paşinyan’ın ‘İşgal siyasetimizi gözden geçirmeliyiz, Azerbaycan ve Türkiye ile ilişkilerimizi düzeltmeliyiz, Türkiye üzerinden dünyaya açılmalıyız’ gibi beyanları yok (en azından ben rastlamadım), ama Ermenistan’ı Rusya’nın boyunduruğundan kurtarmak istiyorsa takip edeceği yolun başlıca kilometre taşları bunlar olsa gerek.
Bir ihtimal daha var:
Ermenistan’ın geleneksel Karabağ siyasetini ve buna bağlı olarak Azerbaycan-Türkiye ekseni ile berbat ilişkilerini Rusya’nın yerine ABD ve başka Batılı güçleri ikame ederek sürdürmek istiyor olabilir.
Paşinyan bu çıkmaz sokakta oyalanmayı tercih etmez inşaallah.
Almanya’da Arakan konferansı
Hasene Derneği, Arakanlılara uygulanan soykırımı gündeme taşımak ve Arakan’da yaşanan krize farklı açılardan çözümler üretmek maksadıyla “Uluslararası Rohingya Krizi ve Çözüm Yolları” başlıklı bir konferans düzenliyor.
İnşaallah 2 Mayıs 2018 Çarşamba günü Almanya’nın Köln şehrinde gerçekleştirilecek olan konferansta, birçok ülkeden eski büyükelçiler, eski bakanlar, akademisyenler, tarihçiler ve aktivistler konuşmacı olarak katılacak.
Konferans salonunun girişinde, Myanmar hükğmeti tarafından yerlerinden edilen Arakanlıların yaşam şartlarını anlatan “Soykırımın Mağdurları” başlıklı bir fotoğraf sergisi açılacak.
Almanya’daki dostlara -ve nasipse o tarihte Almanya’da bulunacak olan dostlara- duyurulur.
