Prof. Dr. Ömer Çaha yazdı: Bu badireyi nasıl atlatabiliriz?

PROF. DR. ÖMER ÇAHA

Batılı güçler bir yandan içerideki kukla unsurlarla Türkiye üzerine gelirken bir yandan da herhangi bir perdelemeye gerek kalmaksızın, kendileri, doğrudan savaş açmış durumdalar. Savaşın hedefinde Ak Parti hükümeti ve onun lideri Sayın Erdoğan görünüyor. Ama aslında Batılı güçlerin esas rahatsız oldukları şey; yükselen, küresel güçler içinde yerini almaya çalışan, dünyada daha fazla söz sahibi olmaya başlayan, bölgesinin belirleyici aktörü olma yolunda hızla ilerleyen yeni Türkiye tablosudur.

Batı’nın Türkiye’den rahatsızlık duymasına yol açan nedenlerden biri Orta Doğu coğrafyasının yeniden yapılandırılmasıyla bağlantılıdır. Amerika ve müttefiklerinin bölgeyle ilgili iki ana projesinin olduğu biliniyor: İsrail’in güvenliğini garanti altına almak ve bölgenin enerji kaynakları üzerinde söz sahibi olmak. Bunu gerçekleştirmek için bölgenin küçük devletlere bölünerek güçsüzleştirilmesi gerekiyor. Türkiye şu anda Orta Doğu coğrafyasının en güçlü ülkesi olup Batı’nın dümen suyuna gitmeyen, aksine içerİde ve dışarıda kendi politikasını belirlemeye ve bağımsız hareket etmeye çalışan bir ülkedir. Bu da Batı’nın Orta Doğu’daki emelleriyle çelişen bir tablodur.

Bize karşı başlatılan savaşı doğru politikalar ile bertaraf edebiliriz. Bunun için önce Batı bloğu içinde kalarak pozisyonumuzu muhafaza etmeliyiz.

Rahatsızlığın ikinci nedeni, Türkiye’nin yüz yıl sonra yeniden yükselen bir güç olmaya başlamasıyla ilgilidir. Birinci Dünya Savaşı’ndan sonraki yüzyıl Batı’nın yüzyılı oldu. İslam dünyası yüzyıl boyunca Batı’nın boyunduruğu altında yaşadı. Batı’nın İslam dünyası üzerindeki tahakkümünün yolu Osmanlı Devleti’nin yıkılmasından geçti. Türkiye, yüz yıl sonra Osmanlı’dan miras aldığı tarihi birikimi ve ruhuyla yeniden küresel bir güç olarak yükselmeye başlıyor. Bu da Batı açısından kabul edilemez bir durumdur. 

Batı’nın Türkiye’den rahatsızlık duymasına yol açan üçüncü bir faktör de Batı’da yükselen İslam karşıtlığı duygusudur. Avrupa’daki İslam karşıtlığı giderek Türk düşmanlığına dönüşmektedir. Aslında Avrupa’nın on altıncı yüzyıl sonrasında kimliğinin inşa edilmesinde Müslüman-Türk düşmanlığı önemli bir unsur olmuştur. Batı, yirminci yüzyılda küresel hegemonyasını büyük bir kısmı kolonileştirilmiş İslam dünyası üzerinde sürdürürken bu bilinçaltına ihtiyaç hissetmedi. Ancak yeni yüzyılda İslam dünyasının Türkiye gibi ülkeler üzerinden yeniden yükselme sürecine girmesi Batı’nın hışmını ve öfkesini çekiyor, bu da giderek Müslüman ve Türk karşıtlığına dönüşüyor.

Bize karşı başlatılan savaşı doğru politikalar ve stratejiler takip ederek bertaraf edebiliriz. Bunun için öncelikle Batı bloğu içinde kalmaya devam ederek gücümüzü ve pozisyonumuzu muhafaza etmeliyiz. Batı’yla ilişkimizin üç önemli ayağı var. Bunlar; NATO üyeliği, Avrupa Birliği üyelik süreci ve Avrupa’yla sürdürülen ekonomik ilişkilerdir.

SERT POLİTİKALAR ÇÖZÜM DEĞİL

NATO’dan ayrıldığımız zaman muhtemelen bizim yerimize İsrail, NATO’ya alınacaktır. Bu durumda Filistin meselesi artık NATO’ya mal olan bir meseleye dönüşecek ve İsrail’e atılan her taş NATO’nun kendisine atılmış muamelesi görecektir. Bu durum, bağımsız bir Filistin devletini hayal haline getireceği gibi İsrail’in “vaad edilen topraklara” açılmasının da önünü açacaktır. Bununla birlikte NATO artık bundan sonra İslam ve Müslümanlar karşısında konumlanmış bir haçlı birliğine dönüşecektir. 

Avrupa Birliği müzakere sürecini bitirdiğimiz zaman ise Türkiye rotası belirsiz bir ülke konumuna gelecektir. Şunu unutmayalım ki Ak Parti hükümetlerinin başarısının temelinde Avrupa Birliği vizyonu yatmaktadır. AB’yle müzakere süreci, Türkiye’yi hem sermaye hareketleri bakımından cazip hale getirdi hem de Doğu ile Batı arasında bir köprü konumuna yükseltti. Batı’yla köprüleri atmamız durumunda bu konumumuzu kaybedeceğimiz gibi ekonomimiz de büyük darbe alacaktır. 

İkinci olarak, içeride özgürlük alanını genişleterek bize yönelen tehdidi bertaraf edebiliriz. Arap Baharı’nın hangi nedenlerden ortaya çıktığından ve bu ülkeleri hangi noktaya getirdiğinden iyi dersler çıkarmamız gerekir. Arap Baharı sürecinde Esad’a demokrasi ve özgürlükler konusunda en fazla telkinde bulunan ülke Türkiye idi. Esad’ın Türkiye’yi dinlememesinin Suriye’de nelere mal olduğunu hepimiz yaşayarak gördük, görmeye devam ediyoruz.

Son zamanlarda gerçekleşen terör eylemlerinin, gece kulübü ve İzmir kimliğinin temsil ettiği kesimlere yönelmesinin hangi amaçları taşıdığı açıkça ortadadır. Kürt kartı ve FETÖ üzerinden emellerine ulaşamayan mihraklar şimdi laik-anti laik ve Alevi-Sünni kartını oynamaya, cepheyi buradan yarmaya çalışacaklar. Bunu bertaraf etmenin yolu, seküler özgürlük alanını genişletmekten ve Alevilerdeki mağduriyet duygusunu gidermekten geçer. Bu süreçte, yarıda kalmış Alevi açılımının tamamlanması son derece önemli bir adım olacaktır.

Bize yönelen tehdidi bertaraf etmek için üçüncü olarak, acilen olağanüstü hal sarmalından kurtularak normalleşmemiz gerekir. Olağanüstü hal, hem içeride hem de dışarıda devlete ve geleceğe karşı güveni azaltmakta, kitlelerin hukuka olan bağlılığını ciddi biçimde erozyona uğratmaktadır. Unutmayalım ki sert politikalarla kendimize yönelen tehditleri bertaraf edemeyiz. Şayet bu yol başarılı olmuş olsaydı, demokrasi talebine sert politikalarla karşılık veren Suriye bugün bu durumda olmazdı.

İçeride özgürlük alanını genişleterek bize yönelen tehdidin üstesinden gelebiliriz. Arap Baharı’nın doğuşu ve sonuçlarından iyi dersler çıkarmamız gerekir.

Toplumların hayatında bazı zamanlar vardır ki hukuken haklı olduğunuz halde siyaseten farklı stratejiler takip etmek zorunda kalırsınız. Türkiye şu anda böyle bir süreci yaşamaktadır. Türkiye’ye karşı savaşan mihraklar, farklı kesimler arasındaki gönül ve güven bağını kopararak ülkeyi bölüp parçalamaya ve birbirine düşürmeye çalışıyorlar. Buna karşı koymamızın yolu farklı kesimler arasındaki gönül bağlarını güçlendirmekten ve duygudaşlık köprüsünü sağlamlaştırmaktan geçer. 

Takip edilen üç politikanın bu bağlamda ne kadar doğru olduğunu sorgulamamız gerekir. Birincisi, başta Cumhuriyet Gazetesi ve imzacı aydınlar olmak üzer; gazetecilerin, aydınların tutuklanması ya da işten çıkarılması hukuken doğru olsa bile siyaseten yanlıştır. Bu husus Türkiye’nin dışarıdaki imajını zedelediği gibi içeride de elini zayıflatmakta ve mücadele edilen cepheyi genişletmektedir. Bu süreçte iktidarıyla, muhalefetiyle, ortalama vatandaşıyla ifadeye, söze, eleştiriye karşı daha fazla tahammüllü, daha fazla hoşgörülü olmamız elzemdir.

İkinci olarak, HDP ekseninde Kürt siyasal hareketinin alanının daraltılmasına yönelik politikaların nasıl sonuçlar doğuracağı düşünülmelidir. Bu husus, Türkiye’yi dışarıda zorda bıraktığı gibi içeride de Kürt meselesinin siyasi kulvardan uzaklaşarak PKK yörüngesine girmesine yol açabilir. HDP’yi zayıflatan bir politika, kısa vadede yarar sağlasa bile uzun vadede Kürtlerdeki duygudaşlığı körelterek onları şiddet yanlısı bir kulvara savurabilir.

YÜZ YIL ÖNCEKİ ABLUKA GİBİ

Son olarak da FETÖ konusunda sürdürülen politikaların ne kadar isabetli olduğunu sorgulamamız gerekir. 15 Temmuz darbe girişimi, FETÖ’cüleri emniyet, ordu ve yargıdan temizlemenin yanı sıra kitlelerin gönlünden silip atmak için de çok iyi bir fırsattı. Ne var ki FETÖ’yle mücadelede cepheyi bu kadar genişletmek, hareketin merkezinde yer almayan bir yığın insanı çaresiz biçimde ortada bırakmak, onları kazanmaktan çok FETÖ’cülerin kucağın itmektedir. Bu da giderek FETÖ tehlikesi ve 15 Temmuz kanlı girişiminden ziyade mağdurların konuşulmasına, gündemin onlar üzerinden akmasına yol açmaktadır.

Kısaca, Türkiye yüz yıl öncekine benzer bir ablukayla ve savaşla karşı karşıyadır. Bu savaşın üstesinden gelmenin yolu stratejik akılla bezenmiş politikalardan geçer. Kin, nefret, öfke ve intikam duygusu, toplumdaki birlik ve beraberlik ruhunu pekiştirmekten çok gönül bağlarının ve gönüller arasındaki köprülerin yıkılmasına hizmet edecek, bu da sonuçta Türkiye üzerinde emeli olanların ekmeğine yağ sürecektir.