‘Neyzen Dede’ olarak tanınan Aziz Göger İstanbul’da Hakk’ın rahmetine yürüdü. Renkli siması ve nev-i şahsına münhasır kişiliğiyle İLESAM ve Marmara Kıraathanesi müdavimlerinin sevgisini kazanan Göger, son on yıldır yaşamını Darülaceze’de sürdürüyordu.
SALİHA SULTAN | KARAR
‘Neyzen Dede’ olarak bilinen Aziz Göger 91 yaşında dün İstanbul’da vefat etti. Edebiyat dünyasının bir dönem uğrak mekanları olan İstanbul Beyazıt’taki İlim Edebiyat Sahipleri Meslek Birliği (İLESAM) ve Marmara Kıraathanesi’nin müdavimlerinin yakından tanıdığı Göger, yaşamının son on yılını Darülaceze’de sürdürüyordu. Malatya doğumlu olan, İstanbul Üniversitesi’nin karşısındaki Çınaraltı’nda uzun yıllar tespih tezgahı bulunan ve yaşamı boyunca hiç evlilik yapmadığı bilinen Göger’in cenazesi, dün ikindi namazı sonrası Ayazağa Mezarlığı’na defnedildi.
Göger’in cenaze işlerini yürüten yakın dostlarından Bayram Öz, KARAR’a yaptığı açıklamada üzüntüsünü “Bir garip olarak yaşayıp hayatının bütün aşamalarında Allah rızasını kazandığı için ölümünde de cenazesinde cemaat az olsa da, gönül insanları vardı. Cenaze namazını kıldıran imamdan, defin işlemine kadar süreçlerin hepsi çok kolay yürüdü. Sanki özel görevlendirilmişlerdi. Dört kişiydik cemaatte, tıpkı ‘inanmış dört adam’ gibi… Babasının adı Aziz’di, aziz bir insanın oğlu olarak dünyaya geldi ve gitti” ifadeleriyle dile getirdi.
Göger’in cenazesine Bayram Öz’ün yanı sıra dostları Sami Çevik, Turan Kaplan ve yeğeni Bülent Göger katıldı.
‘DÜNYAYA KÜSMÜŞTÜ’
Merhumun vefatının ardından KARAR’a konuşan yakın dostlarından Mümin Vatansever ise şunları söyledi:
“Dede küsmüştü dünyaya ve üstünde yaşayan insanla konuşmazdı… İyi bir ayakkabı ustasıydı. İLESAM’ın bulunduğu revakların altında çalışırdı. Mevlevi meşrepti, ney aşkı vardı. Bu ney aşkı ona dünya işini bıraktırdı ve antika tesbih satmaya başladı. Diğer tarafını anlatsam olmaz, anlatsam da bu günün insanı anlamaz… Allah rahmet eylesin.”
‘İSTANBUL’UN GÜZELLİKLERİNDEN BİRİ EKSİLDİ’
KARAR yazarı Yusuf Ziya Cömert ise Göger’in vefatının ardından şunları kaydetti:
“İstanbul’un klasiklerinden birisidir Aziz Amca. Sakalıyla, yüzükleriyle, takkesiyle… Biraz Melami hatta biraz Bektaşi meşrep bir tarzı vardı. Kaliteli bıyıkları, boynuna asılı koca koca tespihleri ve rengarenk kıyafetleriyle nev-i şahsına münhasır dedikleri türden biriydi. Şairliği de vardı. Marmara Kıraathanesi’nde üstat Sezai Karakoç’un masasının müdavimlerindendi. Ara sıra Çınaraltı’nda tezgah açar, geçimi için tespih, gümüş gibi bir şeyler satardı. Tezgaha gelip de parmağını bir şeye uzatıp soru soran insana kızar, öfkelenirdi. Çünkü ona göre önce selam vermesi gerekiyordu. Böyle güzel bir adamdı. Şehrin güzelliklerinden birinin eksildiğini düşünüyorum. Anıtsal bir yanı vardı bana göre… Allah rahmet eylesin, ahiretini güzel eylesin.”
