Irak’taki Basra’da yetim ve öksüz olarak büyüyen Rabia’tül Adeviyye adıyla da bilinen Hz. Rabia, kadın evliyaların en büyüğü ve ilki olarak gösterilir. Hayatı mucizelerle, menkıbelerle dolu olan Hz. Rabia’nın türbesi Kudüs’te yer alır...
135 tarihinde yani Miladi takvime göre 752 yılında Basra’da vefat eden Hz. Rabia, çocukluk dönemlerinde baba ve annesini kaybetmiştir. Zalim biri tarafından ihtiyar bir adama para karşılığı köle olarak satıldı. Hz. Rabia’nın hayat hikâyesi, ibretlerle doludur.
HZ. RABİA KİMDİR?
Efendisi, bir gün Hz. Rabia’nın odasından ses geldiğini farkeder. Rabia’nın Allah’a, ‘’Ey Rabbim! Benim arzumun senin emrine uymak olduğunu biliyorsun. Elimden gelse, sana ibadetten bir an geri kalmam. Ancak ev sahibimin hizmetinde bulunduğumdan dolayı gereğince ibadet edemiyorum’ diye yakardığını duyar.
KANDİLLER HAVADA DURDU
Hz. Rabia’nın başının üstünde bir yere asılı olmadan duran bir kandil olduğunu ve odanın o kandilin nuru ile aydınlandığını gören efendisinin sabaha kadar gözüne uyku girmez. Sabah olur olmaz hemen Hz. Rabia’yı çağırıp, ‘’Artık serbestsin. İstediğini yap. Ancak burada kalırsan ben sana hizmet ederim’’ der. Hz. Rabia, ‘Gitmek istiyorum’ der ve oradan ayrılarak küçük bir eve yerleşir. Bütün ömrünü burada ibadetle geçirmeye başlar.
Hz. Rabia'nın türbesi
HIRSIZ TÖVBE EDER
Bir gece, evinde geç saatlere dek namaz kılarken hasırın üstünde uyuya kalan Hz. Rabia’nın evine hırsız giriyor. Her tarafı arayan hırsız, çalacak bir şey bulamaz. Tam çıkarken Hz. Rabia’nın dışarıda giydiği örtüyü alan hırsız, evden çıkarken yolunu şaşırıp kapıya ulaşamaz. Geri döndüğünde örtüyü aldığı yere bırakır ve bu defa kapıya rahatlıkla ulaşır. Bu durum 7 kez tekrarlanır.
7’ncisinde yeniden örtüyü eline alınca, “Ey kişi kendini yorma. O senelerdir kendini bize ısmarladı. Şeytanın ona yaklaşma gücü yokken, hırsızın onun örtüsüne yaklaşması mümkün değildir. O uyuyorsa da dostu uyanıktır ve onu muhafaza etmektedir” diye bir ses işitir. Bu olayın ardından korkan hırsız, dışarı fırlayarak tövbe eder.
ALLAH’A YAKARIŞI
Çok oruç tutan Hz. Rabia, bir keresinde bir hafta hiç yiyecek bulamadığından dolayı çok şiddetli bir şekilde acıkmıştır. Ardından kapı çalar ve bir kişi elinde bir tabak ile yemek getirmiştir.
Mum getirmeye giden Hz. Rabia, geldiğinde kedinin yemeğini döndüğünü görür. Sonrasında su içmek isteyen Hz. Rabia, bardağın düşüp kırıldığını görünce,”Allah’ım! Bu zavallı kulunu imtihan ediyorsun, ancak acizliğimden sabrımı yitiriyorum” diyerek bir ah çeker.
Bu ahın ardından ev neredeyse yanacak duruma gelir. Hz. Rabia ardından bir ses işitir, “Ey Rabia, istersen dünya nimetlerini üstüne saçayım, üzerindeki bela ve dertleri defedeyim. Ancak bu belalar ve dertler ile dünya bir arada bulunmaz.”
Bu sözler üzerine Hz. Rabia, “Allah’ım, beni kendinle meşgul eyle ve senden alıkoyacak işlere beni bulaştırma” el açar. Bunun ardından dünya zevklerinden öyle kesilir ki kıldığı namazı ‘Bu benim son namazımdır’ diye o huşu ile kılar.
