Deplasmandan sonra çarşamba günü kendi evinde de Leiden’ı mağlup eden Bahçeşehir Koleji, büyük bir adım atarak Europa Cup’ta finale yükseldi. Bahçeşehir’in kuruluşu daha dün ama insanlar kendilerini, birlikte başlattıkları bir ortak tarihin paydaşları gibi görüyorlar.
BİLGEHAN UÇAK
Bahçeşehir Basketbol’a dair bu köşede yazdığım ilk yazıda “Bu sezon Europa Cup’ın en büyük şampiyonluk adaylarından biri” demiştim. Beklediğim oldu, deplasmandan sonra çarşamba günü kendi evinde de Leiden’ı mağlup eden Bahçeşehir, Avrupa’da finale yükseldi.
Şimdi bu maça dair oturup beylik bir yazı yazabilirim. Yok Jamar Jones’un beş üçlük isabeti, Kartal Özmızrak’ın müthiş oyunu, yok Langston Hall haricinde forma giyen on oyuncunun da olumlu katkı vermesi, Dekker’ın skorerliği, Solomon’un enerjisi, Berkay’ın keskin şutları… Ben salonda gördüğüm daha başka bir şeyi anlatmak istiyorum.
Ülker Arena’nın koltukları bir tek boşluk kalmamacasına dolmuştu. Dolduranlar kim? Bahçeşehirliler. Her yaştan öğrencisi, mezunu, öğretmeni, velisi, çalışanı… Bir şenliğe gelir gibiydiler.
Kulübün maskotu ve dansçı kızları tribünleri coşturuyor. İlginç olan, anonsçunun aynı zamanda Bahçeşehir Koleji’nde drama öğretmeni olması! Sonradan fark ettim, her şeyi kendi özkaynağıyla yapıyor Bahçeşehir. Tamam bunu kimsenin izlemeyeceği kıytırık bir lig maçında yapabilirsiniz belki ama bir Avrupa maçında, üstelik iddialı bir yarı finalin rövanşında, eğer siz devre arasında kendi gencecik öğrencilerinizin gösterisini dünyaya izletiyorsanız, işte bu bambaşka bir seviye. Çünkü en nihayetinde bu sezon önemli değil. Yani, tabii ki çok önemli, kupanın bir kulbundan tutmuşken neden almayasın ama gelgeç bir başarı peşinde değil Bahçeşehir, görebildiğim kadarıyla daha kalıcı bir şey yapmak, “kulüp kültürü” yerleştirmek istiyorlar. Kocaeli şubesinden kalabalık bir grup öğrenci, devre arasında modernlikle geleneği harmanlayan muhteşem bir dans gösterisi yaptılar. Yapamayabilirlerdi de. Heyecandan unutabilir, düşebilirler, olmadık işler başlarına gelebilirdi. Ama kurum o çocuklara güvenmiş, sahneyi onlara bırakmış. Sahneye koşarken gözleri ışıldıyor çocukların, hissediyorsunuz. Profesyonel oyuncular ile amatör öğrencilerin birlikteliğinden tribünlere de yayılan müthiş bir sinerji doğuyor. İşte başarıyı getiren de başka bir şey değil.
Olur mu olur, final maçında işler yolunda gitmez, kupa bu senelik kaybedilir. Çok da önemli değil. Bahçeşehir doğru yolda çünkü. Kupadan daha önemli olan “kimliği” kazanmaya çalışıyorlar. Eğer böyle devam edebilirlerse, on sene sonra Avrupa’da pek örneği olmayan bir “kolej takımı” göreceğiz.
Yanımdan geçen biri “tarihimizin en dolu tribünü!” dedi. Bahçeşehir’in kuruluşu, daha dün. Ama öylesine benimsetmiş ki o insanlar birlikte başlattıkları bir ortak tarihin paydaşları gibi görüyorlar kendilerini. Bu kadar kısa zamanda bu aidiyet duygusunu -“kulüpçülüğü”- oluşturmak çok büyük bir başarı.
Yakın dönem basketbol tarihinin en büyük takımlarından Ülker’in hiçbir zaman böyle sevdalısı olmadı, Efes’in arkasında onlarca senelik yatırım var, ancak yenilerde oluyor. Ben Tofaş’ın altyapısında oynadım, Tofaşlıyım. Ama ne oldu şampiyonluklara ambargo koyan Tofaş’a? Alttan gelen bir destek olmadığı için patron elini çekince tuzparça oluverdi.
Bahçeşehir, daha önce hiç denenmemiş bir şey deniyor. Bakın, bu maça Bahçeşehir kötü başlayabilirdi, devreye farklı geride girebilirdi, sinirler alabildiğine gergin olabilidi. Ama bir şey fark etmeyecekti, devre arasında gene Kocaeli’den gelen o kızlar ve oğlanlar çıkıp dans edeceklerdi. Çünkü Bahçeşehir dediğimiz kulüp maç kazanmaya endeksli “takımdan” ibaret değil; o takım oynayacak, bazı öğrenciler dans edecek, mezunlar, veliler, diğer öğrenciler, öğretmenler tribünde olacak…
Bildiğimizden başka bir modeli gözümüzün önünde gerçekleştiriyor Bahçeşehir. Bu çabanın bütün kupalardan daha önemli olduğunu düşünüyorum.
