Üniversite sınavını kazanıp yeni bir şehre gelenlerin ilk karşılaştıkları sorun öncelikle barınma ve ailenin ekonomik durumuna göre de burs meselesi olur.

Maalesef devlet yurtları hemen her yerde hem yetersiz hem de daha çok koğuşu andırır. Banyosu, tuvaleti olmayan odalara 6-7-8 hatta daha çok öğrenci sıkıştırılır. Bu nedenle de öğrencilerin çoğu acemiliklerini attıktan sonra birkaç arkadaş bir araya gelerek eve çıkmayı tercih eder.

Ben de üniversiteyi kazanıp yeni bir şehre gittiğimde benzer sorunlarla karşılaşmıştım. Kayıt için gittiğim gün kapıda insanları karşılayan kimseler vardı ve kayıt için gelen veli ve öğrencilerle hemen kontak kurup onlara kalacak yer hatta duruma göre burs vaat ediyordu. Kısa bir konuşmanın ardından anlıyordunuz mevzuyu; size yurt teklif edenler çeşitli tarikat-cemaatlerin temsilcileriydi. Ve daha ilginci bu kimseler sizin hakkınızda fazlasıyla bilgi sahibiydi.

Bu nedenle de ustaca bir pazarlama tekniği kullanılıyor, ailelerin nabzına göre şerbet veriliyor ve zaten çaresiz olan ailelere de bir umut oluyordu. Ekonomik durumu iyi olmayan aileler için bu tarikat-cemaat yurtları-evleri bulunmaz Hint kumaşıydı ve dahası çocuklarının güvenilir(?) ellerde; dindar bir çevrede bulunacağı düşüncesi muhafazakâr aileler için fazlasıyla cezbediciydi.

İlk başta yurt listesinde adım olmadığı için birkaç kafa dengi arkadaş ile güya “Babadan dededen CHP’liyiz yardım ederler” diye il teşkilatına gitmiştik de CHP’li dostlar da bizi “aslında bir yurt açsak ne para kazanırız!” muhabbeti ile eli boş göndermişlerdi.

***

O zamanlar –ve maalesef hala- devlet yurtlarında başka bir sorun daha var. Ülkemizde nasıl oluyorsa bu yurtlar üniversite ve şehrin özelliğine göre siyasal bir kesimin egemenliğinde olur. Taşrada genelde ülkücüler egemendir. Mesela benim kaldığım yurt ülkücülerin elindeydi ve kendilerinden olmayan öğrencilere bırakın barınma imkânını okuma imkânı bile vermemek için ellerinden geleni yaparlardı, başka yerlerde de başka siyasi odaklar tersini yapıyordu. Ve maalesef bu tür eylemler her yerde cezasız kalmaya devam ediyor.

Hiç unutmam yurttaki ilk yılım genel seçimlere denk gelmişti ve ülkücüler yurttaki öğrencilerin nüfus kâğıtlarını zorla toplayarak yurdun kayıtlı olduğu seçim sandığına yazdırmış ve oylarını da malum bir partiye verme konusunda uyarmışlardı.

Sonuç komedi gibiydi; 300’den fazla öğrencinin oy kullandığı sandıktan malum partiye sadece 10-15 oy çıkarken HADEP’e de 3 oy çıkmıştı. Ülkücüler günlerce oy vermeyenlerin değil de o 3 oyun sahibini bulabilmek için yurtta terör estirmişlerdi.

***

O yıllarda resmi olarak Kredi Yurtlar Kurumu’nun kredisi ile Başbakanlık bursu vardı ama bunlar da maalesef bir yaraya merhem olamayacak kadar azdı. Bunun dışında çok sayıda vakıf bursları vardı ama bu bursların objektif(?) olanları da bizim gibi orta halli öğrencilere değil de yüzdelik dilimin ilk dilimlerine giren öğrencilere hitap ediyordu. Komedi şuradaydı ki, OECD raporlarına göre o yıllarda Fen Liselerine giden öğrencilerin % 90’ı, Anadolu Liselerine gidenlerin ise %70’inden fazlası Türkiye’nin en zengin yüzdelik diliminin çocukları idi ve zaten en tepeyi de çoğunlukla bunlar oluşturuyordu.

Maalesef muhafazakârlar bu işleri tarikat-cemaatlere bıraktıkları, Beyaz Türkler de yurt ve burs işinin ne denli önemli olduğunu kavrayamadıkları için bu sorunlar devam edip gidiyor. Daha üç-beş yıl önce büyük bir vizyonsuzluk ve aymazlıkla CHP, belediyelerin öğrenciler için verdiği bursları mahkemeye taşıyarak iptal ettirmişti…

Bu kadar söz niyeydi? Merak edenler için söyleyeyim; FETÖ nasıl ve neden bu kadar büyüdü ve güçlendi diye şaşıp kalanlaradır sözüm. Bu çok basit iki konuyu yıllarca ihmal edip vatandaşı bunlara mahkûm edip çocuklarımızı devşirmelerine izin verdiğimiz için olmasın sakın?