İnsanın geçmişi olduğundan daha romantik algılaması zaman-mekân ilişkisinin kopması ve duygu bağının zayıflamasından kaynaklanıyor sanırım. Geçmişte iyi diye hatırladığımız pek çok şey aslında derin bir yoksunluğa ve de yokluğa tekabül ediyor olabilir.
Bazen ülkece halimiz kara lastik görüp duygulanmaya benziyor hâlbuki kara lastik köylü için yoksulluğun dip noktası idi. Bir de meşhur Dallaslar vardı bilen bilir. Naylondan yapılma ayakkabılar. Dallas ayakkabılar denilince eminim pek çoğunuzun yüzünde bir gülümseme belirdi.
Her şey kötü değildi tabii ki!
Olan biten her şeye derin siyasi analizler falan kasmaya da gerek yok, çoğu kez. Dün siyasetteki dili çok ağır bulurken bugünden baktığımızda o ağır dediklerimizdeki seviyeyi özlemek bugün sadece nostalji ile açıklanamaz.
Bugün kendisini muhalif hisseden sıradan insanlardaki çekinceleri ve endişeleri 80’lerin kudretli Darbeci Paşası Kenan Evren döneminde bile bu kadar ağır hissetmemiş olmaları –kimsenin adını koymak istemediği çevreler hariç- kabul edilebilir bir durum değil. “Efendim askerler izin verdiği kadardı her şey” denilerek de kaçılacak bir durum değil, bugün içinde bulunduğumuz durum.
Devekuşu Kabare’deki en ağır eleştirilere bile gülünüp geçilirdi kudretli paşalar tarafından. Siyasilerde de durum çok farklı değildi. En ağır eleştirilere dahi hakaretle cevap verildiği çok nadir görülürdü. Siyasetin en sert yüzü Türkeş bile bu çizgiden uzak değildi. Özal zaten nevi şahsına münhasır biri idi, keza Erdal İnönü de.
Aralarına 12 Eylül öncesi kan girmiş siyasi gruplar arasındaki kavgalarda bile bir sınır olurdu. Kimse işi hasımlarının çoluğunu çocuğunu aç bırakma raddesine kadar götürmezdi. Sabah akşam 28 Şubat kötülemesi yapanlar, o günkü zulmün ve kötülüğün topyekun bir hal almadığını, zulme karşı koyanlara muktedirlerin müdahalesinin, çok daha büyük kötülükler yapabilecek güce sahip olmalarına rağmen sınırlı kaldığını herhalde inkâr edemez. Ve daha önce de yazdığım gibi yapılan zulümlerin ortakçılarının bir kısmı bugün Cumhur İttifakı içinde hiçbir şey yapmamış gibi köşe başında oturmaktadır.
***
Demirel’in “siyasette 24 saat çok uzun bir süredir” dediğini hepimiz biliyoruz. Nitekim Cumadan Pazartesiye öyle şeyler yaşandı ki siyasette, daha önce böyle bir senaryo yazmaya kalksak sanırım en iyi senaristler bile bu kadar tuhaf bir senaryo ortaya koyamazdı.
Kemal Kılıçdaroğlu’na karşı çıkanların neden karşı çıktıkları, destekleyenlerin neden destekledikleri ile ilgili onlarca tez ortaya koyabiliriz ama altta ittifakı destekleyen binlerce insanın bu iki üç günlük süre içinde birbirlerinin kalbini kırdıklarını da görmek lazım. Öfke ile edilen sözlerin çok bir hükmü olmadığına böyle durumlarda sanırım sevinmek lazım. Yoksa hayat çekilmez olur, kimse kimsenin yüzüne bakamazdı.
Siyasetin yeni bir dile ihtiyacının olduğu gerçeği ışığında umalım ki Millet ittifakının bileşenleri kavgalarını aşırı sözlerle kamuoyu önünde yapmak yerine bundan böyle kapalı kapılar ardında yaparak destekçilerini daha fazla üzmezler. Cumhur İttifakı da muhaliflerine ağır ithamlar yapmaktan vazgeçer.
***
Gerçek şu ki, herkes aklını başına almalı. Bursa’da Pazar günü yaşananlar ülkemizin nasıl bir kaosa sürüklenebileceğini açıkça göstermektedir. Vatanı, milleti seviyoruz bahanesi ile yapılacak bazı eylemlerin vatanı bölünüp parçalanmasına hizmet etmekten başka bir netice doğurmayacağını kavramak gerekiyor.
Daha depremin yaraları sarılamamışken ülkeyi etnik-dini çatışmaların merkezine çekecek davranışlarda bulunmak kim yaparsa yapsın vatana açıkça ihanettir. Hükümeti ve de muhalefeti temsil edenler unutmamalı ki kendileri geçici, bu millet ise bu topraklarda hancıdır. Üç günlük çıkarlar ve gelip geçici koltuklar için kimsenin çocuklarımızın geleceğini karartmaya hakkı yoktur...
