Onunla ilk nerede karşılaştık? ‘Edebiyat’ta değil. Ben oraya biraz geç gittim. Müdavimi de olamadım.

Yine Süleyman’la mı? Olabilir. Ben Ankara’ya Süleyman’ın (Özdil) açtığı kapıdan girdim.

Ya da Akabe’de, Recep Abi’nin (Yumuk) orda.

Siyasal’ın amfisinde birkaç ders yan yana oturduğumuzu hatırlıyorum. Bana aralarda Nuri Pakdil’den cümleler mırıldandığını.

Güzel bir dost, Rahmi Kaya. Ben, kendisini de şiirini de hiç unutmadım.

“Yağmura Yakalanmış Şiirler” bende vardı. Fakat bulamıyorum.

Geçenlerde, Betül kızımın evindeki kütüphanemde başka bir kitabını buldum.

“Gül kokulu sabahları yusuf yüzlü geceleri”

Kitap beni Rahmi’nin şiirli dünyasında -ki bu dünya aslında hepimizin dünyasıdır- bir müddet dolaştırdı.

Nasıl bir dünya, bakın:
“tutmuştu kıyamet aşım/her seferinde
affımı istedim karıncalardan incitmesem de
muntazam bir yalanım olurdu belki
kızılırmak’a bakan tepelerde
monna rosa
suç ve ceza
son devrin din mazlumları
beni alabora etmese” (Kudüs kim malcolm x neresi.)

Biz hepimiz benzer şekillerde ‘alabora’ olduk. Bundandır ‘hepimizin dünyası’ deyişim.

Aynı şiirde kendi hayatının dibacesini de veriyor.
“karakoç düşürdü beni cebeci mektebine
kars valisi olmayacaktım
ama sezai de olamadım niye
vitrinlerin ısırdığı kızlara milli gençliğe
pakdil’i anlatmak istedim ne kadar anladım ise
ben ne bildimdi, kızlar ne bilecekti
kudüs kim malcolm x neresi”

Bunu bilmezsiniz, kimse de yazmaz. Ben yazayım.
O günlerde Rahmi Zafer Çarşısı’ndaki Akabe Kitabevi’nde çalışıyor.

Nuri Bey’in yeni kitapları çıkmış. Rahmi bütün vitrini Nuri Pakdil’in kitaplarıyla donatmış.

Kamil Abi’nin (Kamil Eşfak Berki) yolu ankara’ya düşmüş.

Arkadan tanıdım, önümsıra Akabe’ye doğru yürüyor.

Vitrinin önüne geldi. Duraksadı. “Böyle olmaz” deyip yoluna devam etti.

Rahmi’de dükkanın önünde.

“Ne oldu?” dedim.

Evet, böyle nahoş bir hadiseye sebep olmanın rahatsızlığı vardı üzerinde.

Ama Kamil Abi için menfi bir şey söylemedi.

“Haklı” dedi, Kamil Eşfak Berki’nin Sezai Karakoç’a olan bağlılığını kastederek, “O’na böyle davranmak yakışır.”

Vitrinde Sezai Bey’in de birkaç kitabı olsa muhtemelen böyle davranmayacaktı Kamil Abi.

Elbette, başka zamanlarda vitrin böyle olmuyordu. Fakat Rahmi, o gün yeni çıkan Nuri Pakdil kitapları için böyle bir düzenleme yapmıştı.

Yukarıdaki “Karakoç düşürdü beni Cebeci mektebine” mısraının işaret ettiği gibi, Sezai Bey hem de kuvvetli bir şekilde vardı Rahmi Kaya’nın dünyasında.

Ve elbette şiirinde.

“yıllardır akması engellenen bir ırmağın
fırsat bulduğunda haritada

ufak bir değişiklik yapacağı besbelli” mısralarıyla başlayan ‘Savunma’ şiiri Sezai Karakoç’a ithaf edilmiş mesela.

Bu kitapta ithaf çok. Satranç Dersleri’nin kesif, kavurucu bir hayat yaşayıp erkenden göçen şairi İlhami Çiçek’e gönderdiği ‘Hüzün Dersleri’ bunlardan biri.

“silik bir yazıdansa/boş bir kağıt olmayı yeğlerim” mısraı da o şiirin içinde.
Bir başka şiire de İlhami’nin dizeleriyle giriyor: “filistin’de akşamüstleri/sessizlik bir file somun gibi”
“el-aksa’nın kolu kanadı/kırılmayla bitmedi/ne de yakılan mescitleri ciltleri/üç kıta beş denizde sürdü gitti/nereye çıksak bir Beyrut evi/bir bağdat evi/sabah postasında hep/duman kümeleri/ırakta değil ırak’ta/filistin’de lübnan’da/duman kümeleri hep/duman kümeleri”

Bir başka şiir. Ramazan Dikmen’e ithaf edilmiş. Yakışıyor Ramazan’ın muteriz tarzına.

“ben bir şara vardım/yüzleri süt gibi/ama cüzdanları var/bir elinde niyaz/öbüründe imtiyaz/altlarında Mercedes/volswagen falan”

Kitaptaki son şiirin son mısraları.
“şiirin de bir sonu var
ne acı
çıldırtır gece yarılarında
kalan mısralar ozanları”

Bu lezzet sardı beni. Bu şiirleri bir daha, bir daha okurum.

Ama gözüm, gece yarılarında ozanları çıldırtan ‘kalan mısralar’da.

‘Kalan mısralar’ hala sende mi? Hala çıldırtıyor mu sevgili Rahmi?