Devletin kaşları çatık. Hele bu sıralar, çok çatık. 

Olsun. Yakışır devlete çatık kaş. Boşuna mı diyoruz, ‘devlet baba.’ 

Hani vardır eski Yeşilçam filmlerinde...  

Hulusi Kentmen. Babacan, müşfik, tatlı-sert... Türkiye’nin ortalama baba tipinden biraz daha konforlu, ama baba işte... 

Bu öyle değil. Çok sert. Öfkeli. Herkesi azarlıyor, bağırıyor. 

Hulusi Kentmen de bağırırdı. Bazen pataklardı da... 

Ama güvenirdiniz, haksızlık yapmayacak. Yanlış varsa düzeltecek. 

Oğulları ve kızları arasında adaletli davranacak.  

Niye aklıma önce Münir Özkul gelmedi?  

Çünkü Hulusi Kentmen’in kaşları daha belirgin, devlete daha çok benziyor. Münir Özkul daha çok fakir babası gibi.  

Attila İlhan’ın şiirindeki “Ulan Ankara ben senin oğlun değil miyim” diyen adamın gözünün önünde nasıl bir “baba” canlanıyordu acaba? 

Münir Özkul mu? Hulusi Kentmen mi? 

Onlara benzeseydi “Ulan Ankara ben senin oğlun değil miyim” demezdi her halde, bileklerine kelepçe vurulduğu zaman. 

İçinde, haksızlığa uğradığına dair bir his var. 

‘Baba’nın  oğulları arasında ayrım yaptığını düşünüyor. 

Ankara’nın kaşları çatık ama Hulusi Kentmen gibi müşfik değil. 

Türkiye’de devlet, neden herkese müşfik bir baba çağrışımı yapmıyor?  

Mevzuat müsait olmadığı için mi? 

Zannetmiyorum.  

Devletin vatandaşlarına adaletli, şefkatli, hakkaniyetli davrandığı izlenimini yasal düzenlemeyle veremezsiniz. Gerçekten adil, gerçekten müşfik olmanız lazım.  

Önceki gün açıklanan İnsan Hakları Eylem Planı’nda kuvvetli ifadeler var. 

“Kamu hizmetinin herkese eşit, tarafsız ve dürüst biçimde sunulması bütün yönetsel faaliyetlerin temel özelliğidir.” 

Başka bir şey yazmaya gerek bile yok aslında, sadece buna uygun davransa devlet, yeter. 

“Hiç kimse eleştirisi veya düşünce açıklaması nedeniyle özgürlüğünden yoksun bırakılamaz.” 

Ben de öyle biliyorum. Ama bir yolu bulunup, bırakılabiliyor. 

Masumiyet karinesi de var eylem planında.  

‘Beraet-i zimmet asıldır,’ suç kesinleşmeden kimseyi suçlu ilan edemezsin, suçlu muamelesi yapamazsın. 

Fakat masumiyet karinesinin uygulandığını gören yok. 

Sanki masumiyet karinesi gelen geçen tokatlasın diye literatüre konulmuş.  

Herkes, herkesi, canının istediği gibi itham edebiliyor. 

Ekranlarda meslekten olmayan sayısız savcı ve hakim her gün sayısız suç isnadı yapıyor. 

Devlet yetkilileri de trol taifesinden geri kalmıyor.  

Yargı ne yapıyor bu durum karşısında? 

Görebildiğim kadarıyla devlet büyüklerinin beyanatlarıyla ters düşmemenin yöntemlerini geliştiriyor. 

Hukuk eğitiminin beş yıla çıkarılması önemli bir konu mesela. 

Ama, bu ilave bir yıllık sürede ne öğretileceği daha önemli. 

Hak, adalet, yargı bağımsızlığı, masumiyet karinesi falan öğretilecekse faydadan hali değildir.  

Ama siyasilerle uyumlu çalışmanın püf noktaları öğretilecekse gerek yok. 

Çünkü bu püf noktalarını meslek hayatı içinde çok zorlanmadan öğrenebiliyorlar! 

Bana öyle geliyor ki, devlet yargıyı bağımsız ve tarafsız bırakma niyetini açıkça hissettirse, yargı kendi başına bağımsız olmanın yolunu bulur.  

En azından bulmak isteyenler bulur. 

Ama devlet, sanki lisan-ı hal ile yargıya, ‘herkesten bağımsız ol, hatta mümkünse herkesle hasım ol, tek benden bağımsız olma, bir tek beni dinle’ diyor. 

Mamafih, yeni paketteki ‘coğrafi teminat’ maddesi, bağımsız ve tarafsız olmak isteyen yargı mensupları için bir dayanak oluşturabilir. 

Coğrafi teminat, HSK’nın bir hakimi aynı coğrafi bölgede oradan oraya göndermesine mani olur mu, bilmiyorum. Malum, bazı kritik davalarda (mesela 301 madencinin can verdiği Soma davasında) hakimin görev yeri değiştirilebiliyor. 

Mevzuata güzel şeyler yazılması tabii ki iyidir. 

Ama devlet adil davranmaya kendisi, ciddi olarak karar verirse mevzuat şart değil. 

Adil ve müşfik olursun, olur biter.