Artık ‘müttefekun aleyh’ olmuştur herhalde. AK Parti, kendi doğduğu noktadan, kendi tabiatından epeyce uzaklaştı.
Bunun bir çeşit ‘yabancılaşma’ olduğunu düşünebiliriz.
Bir takım evrelerden geçiyorsun, geçiyorsun, sonra bir gün aynaya bakıyorsun, kendini tanıyamıyorsun.
Bu gerçeği, aynaya her gün baktığımız için kendimizde fark edemiyoruz. Başımıza geleni alışa alışa idrak ediyoruz.
Muhtemelen AK Parti de hayatın akışı içinde iyi ölçemedi kendi başına gelenleri. Halbuki, aynadaki AK Parti aynı AK Parti değil.
Reformcu bir karakteri vardı başlangıçta AK Parti’nin.
Demokrasinin, hukukun kıtlığından çok çekmiş bir gelenekten geliyordu.
Statüko çok uğraştı AK Parti’yle. İktidara geldikten sonra bile uğraştı.
Parti kapatma davaları, irili ufaklı muhtıralar bu uğraşmanın tezahürleriydi.
Buna rağmen, hepsiyle baş etti ve reformist karakterini bir süre aktif tutmayı başardı. Ama bir süre.
Kendi statükosunu oluşturduktan sonra vazgeçti reformlardan.
‘Reform’ bir ‘yeniden şekillendirme’yse tam vazgeçti sayılmaz aslında.
Sistemi değiştirdi. Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi’ni getirdi mesela.
Ancak yeni sistem, insan hakları, ifade özgürlüğü, yargı gibi alanlarda ilerleme sağlamadı.
Sanki reform saati geriye doğru işledi.
Ülkede ciddi bir ekonomik buhranın kendisini hissettirdiği, dünya siyasetinde de bilhassa Trump’ın ABD seçimini Biden’a kaybetmesi sonucu değişim beklentilerinin oluştuğu bir konjonktürde “hukuk reformu” tabirini yetkili ağızlardan kuvvetli bir şekilde telaffuz etmesi AK Parti’nin kendi normallerine avdet edebileceğine dair çok etkili olmayan bir izlenime sebep oldu.
Aslında bu, bazıları için sadece bir izlenimdi.
Bazıları için zayıf da olsa bir ümit.
Bazıları içinse bir endişe.
Ne zaman birileri terazideki reform kefesine bir dirhem koysa, sistemin bileşenlerini oluşturan unsurlardan bir başkası anti-reform kefesine daha ağır bir dirhem koydu.
Sonucu tayin eden, yine, MHP lideri Bahçeli’nin konuşmalarıydı.
Şu anda reform temayülü -eğer gerçekten var idiyse- bastırılmış görünüyor.
***
Reform tartışmalarının bir ‘hasılası’ da, MHP lideri Bahçeli’nin “Adalet ve hukuk devreye girmeli, HDP’nin kapısına açılmamak üzere kilit vurulmalıdır” çağrısıydı.
Kapatılabilir mi HDP?
Kapatılabilir. Sistem kurulmasına müsaade ettiği bir partiyi kapatır da. Bir çok partiyi kapattı zamanında.
HDP’nin mazisi daha fırtınalı.
90’da HEP ile başladı, 30 yıl boyunca yanlış saymadıysam 7 defa kapatıldı HDP’nin öncülleri olan partiler.
Neden kapatıldı?
Kısaca, terör örgütü PKK ile irtibatı gerekçesiyle.
Kapatıldı, tekrar kuruldu, kapatıldı, tekrar kuruldu.
Devlet bilmiyor muydu partinin PKK ile ilişkisinin şeklini, muhtevasını?
Biliyordu.
Bile bile neden kurulmasına izin vermiş olabilir?
Belki toplumsal şartların zorlamasıyla.
Ya da, bir siyasi muhataplık oluşturmak için.
Sonuçta, arkasında oy desteği olan bir siyasi tüzel kişilik teşekkül etti.
Seçime girdi, Meclis’e girdi.
Devlet, HDP’nin kapatma gerekçesi olarak gördüğü bu özelliğinden istifade etmeye de çalıştı.
‘Açılım’ sürecinde HDP’li milletvekilleri devletin ‘olur’uyla -hatta kararıyla- nihai bir uzlaşma için aracılık yaptılar.
(Bu, AK Parti’nin büyük bir cesaretle başlattığı önemli bir reform girişimiydi. Süreç maalesef kontrolden çıktı ve akamete uğradı.)
HDP şimdi eğer kapatılacaksa devletin de zaman zaman yararlanma ihtiyacı duyduğu bir özelliği sebebiyle kapatılacak.
Kapatılması Türkiye’nin her hangi bir sorununu çözer mi?
Mesela biter mi Kürt sorunu? Veya terör sorunu? Artık kim nasıl adlandırmak istiyorsa...
Yoksa yeni sorunların kapısı mı açılır?
Şu içinde bulunduğumuz siyasi atmosferde düşünen olur mu böyle mevzuları?
Diyeceğim şudur: Düşünürsek, sorunları yönetme ihtimalimiz olur.
Düşünmezsek sorunlar bizi yönetir.
