Bir kandil gecesinde, babamla televizyonun karşısındayız.  

Eski zamanlar. Ben televizyonlardaki dini programlardan, okumalardan, dualardan hiç hoşlanmıyorum.  

Hatırlarsınız, Asaf Demirbaş diye bir programcı vardı, Allah selamet versin. Son yıllarda sıkıntıya düştüğünü öğrendim, üzüldüm. 

12 Eylül’ün sembollerinden biriydi. Resmi din gibi duruyordu TRT ekranında. 

Ben de devlete öyle mesafeliyim ki. Devletin kendisinden de dininden de hazzetmiyorum.  

Asaf işine niye girdim ki ben?  Aklıma gelince kaçamadım.  

Şimdikiler Asaf’tan iyi mi sanki?  

Mevlid’in malum içinde dua yapılan bir fasılası var. 

Ekranda bir duahan, dua etmeye başladı. Yapışkan bir tip ya da bana öyle geliyor.  

Dua için elimi açmadım tabii. Şimdi de açmıyorum. Hediyesi kaç kuruş? Profesyonel bir duanın nesine açayım elimi? 

Duahan, rejime temennasını çakmayı da ihmal etmeyerek İstiyor Allahu Te’ala’dan. 

“Şunu ver, bunu ver” diye adeta talimat yağdırıyor. 

Biz hoşlanmayız ‘talimat almak’tan, ‘talimat vermek’ten. Hele de Allahu Te’ala’ya talimat verilmesinden. 

Duada, cemaate hitap etmezsin. Bölüğe talimat veren talimgah çavuşu gibi davranamazsın. 

Rabbülalemin’e hitap edersin. 

Razzak-ı Alem’e. 

Saygılı. Samimi. 

Artistlik de yapmazsın. 

Babam bana, “Kapat televizyonu” dedi, “Dua etmiyor adam, sanki Allah’ı buyuruyor.” 

“Buyurmak” bizde “emir vermek, “talimat vermek” anlamına kullanılır. “Beni buyurma” dersin, “Bana emir verme” demiş olursun. 

Devam etti babam: 

“Emel Sayın’ın ‘Yağdır Mevlam su’ deyişi daha samimi!” 

Bir seyahatte uçakta yan yana düşmüştük Emel Hanım’la.  

Bu hikayeyi anlatmıştım kendisine. 

“Çatlayan dudaklara/Sararan yapraklara/Kuruyan topraklara...” 

“Toz duman savrulurken/Gül çimen kavrulurken/Can tenden ayrılırken/Yağdır Mevlam su...” 

Memnun olmuştu. 

Geçen hafta ‘şarkılardaki şiir’i ihmal ettim. Türkistan muacceliyet kesbetti, onu yazdım. 

Bugün, Ramazan’ın letafetine de riayet ederek dualara, ilahilere yönelmek istedim. 

İlk aklıma gelen “Yağdır Mevlam Su” oldu. (Güfte Erol Martal, beste Mahmut Oğul.) 

Bizim ilahiler biraz üst perdeden mi okunuyor? (Burada üst perde müzik terimi sayılmaz. Biraz tekebbürlü demek istedim.) 

Kulağımda da, biraz davudi ama edası otoriter bir ses. Kimin sesi bilmiyorum, ama sesi biliyorum. 

“Gelin Allaah dii-yee-liiim, kalpten paa-sıı sii-leeliiim. Aaalemleeer seey-ree-dee-liiim, Aaallah Allaaah dee-diiik-çeee” 

Kendi başına sözlerini okursan, iyi. 

Fakat ne o öyle? Bağırıyor. Evet, talimata benziyor. Bu defa Allahu Te’ala’ya vermiyor talimatı. Bize veriyor. (Beste Fehmi Tokay, güfte, şiirdeki mahlasa bakılırsa Naci. Ayrıntı bulamadım.) 

Oysa “Göçtü kervan kaldık dağlar başında”yı dinlerken hiç öyle bir hisse kapılmıyorsunuz. 

“Nice bir uyursun uyanmaz mısın/Göçtü kervan kaldık dağlar başında.” 

Bir ıssızlık. Bir korku. 

Bir karanlık. 

Herkes gitmiş. 

Büyüklerimiz, yol göstericilerimiz... Peygamber efendimiz gitmiş. 

“Çağrışır tellallar inanmaz mısın/Göçtü kervan kaldık dağlar başında.” 

Bestekarı yok. Halkın söylediği şekilde geçmiş notaya. Belki de onun için yapmacık değil. 

Hayatta karşılığı var bu ilahinin. 

Onca gürültünün ortasındayız. Sayısız trafik polisi. Profesyonel mürşitler! 

Trafik daha da karışıyor.  

Yani: 

“Göçtü kervan kaldık dağlar başında.” 

Şu Tefvizname, Erzurumlu İbrahim Hakkı’ya ait. 

“Hak şerleri hayreyler/Zannetme ki gayr eyler/Arif anı seyreyler” 

Çok güzel. Ama asıl ağırlığı sonunda. 

“Mevla görelim neyler/Neylerse güzel eyler.” 

Bu söz, nasıl güzelleştiriyor alemi? 

Sanki biraz ıssızlığı da dağıtıyor. 

Yalnız dikkat edelim. ‘Mevla’ kelimesi kul için de kullanılabilir.  

İbrahim Hakkı Erzurumi’nin ‘neylerse güzel eyler’ dediği Allahu Te’ala’dır. Kulların her eylediği güzel olmayabilir. 

Son izahı zait buldunuz değil mi? 

Ben de zait buldum ama dursun orada.