Şehadet

ÖMER SARUHANLIOĞLU

Bu fotoğrafa bakıp da geriye doğru düşününce o kadının bakışından o anda çok özel (ve ürkütücü) bir şeye şahitlik ettiğine dair bir zanna kapılmıştım. Sonra fotoğrafı çektiğim o anı hatırlamış ve köy meydanında yaşanan o hengâme içinde yoksulluğun mahrumiyetin ve çaresizliğin insan onurunu nasıl da ayaklar altına düşürebileceğini ve insanın “aniden hakikatin bir yönüne şehadet etmesine” ancak böyle bir olayın yol açabileceğini vehmetmiştim. Çok cahlmişim...

Yıllar önce beklenmedik bir biçimde çocuğunu kaybeden bir arkadaşımı teselli etmeye çalışırken insanın başına gelebilecek en büyük felaketin bu olabileceğini düşünmüştüm. Yine yanılmışım. Bu olaydan kısa süre sonra 1999 depremi yaşandı ve bu sefer ben gayrı ihtiyari ve gayrı iradi bir biçimde bu iki olayı karşılaştırarak bundan daha büyük bir felaket olamayacağını zannettim. Ne kadar yanılmışım. İşte bugün, ne olduğunu hala bir türlü anlayıp tarif edemediğim, düşününce insanın aklının ve dilinin tutulduğu bu yaşadıklarımızı yaşadık! ... Artık o kadının bakışına atfettiğim sebebin hiçbir anlamı kalmadı.

İnsanın başına gelebilecek en büyük felaketin ne olabileceğine dair ahkâm kesmeler de şimdi anlamını kaybetti. Bu felaketi bizzat yaşamamış olan bizler kendimizi daha şansı hissdebilir miyiz? Böyle bir durumda ve böyle bir sebepten dolayı şanslı olmak nasıl bir haldir? Ve insan safça, korkarak ve çaresiz soruyor: Mevcut şartlarda bundan daha büyüğü ile nasıl başa çıkılabilecek? Hakikate bütün sahiciliğiyle gerçekten şehadet edilecek zaman o zaman mı olacak? Bu bizim için (küçük?) kıyamet mi olacak?