Trump, Putin'in İsrail'le İran'ın arasını bulmak istediğini söyledi. Ama bir yandan bunu destekler görünürken bir yandan da Putin'e, sen önce kendi savaşını durdur, demeyi ihmal etmiyor.
Washington gerçekten savaşın durmasından yana mı? Yoksa 'tavşana kaç, tazıya tut' oyunu mu oynuyor?
Belli ki cevap, bu ikincisi.
Ama eğer ABD, İran'ı bir nükleer anlaşmaya zorlamak ve savaşı durdurmak niyetindeyse... Türkiye, Rusya'dan daha etkin bir rol oynayabilir.
Cumhurbaşkanı Erdoğan, Trump'la iki günde iki kez telefonla konuştu. İran-İsrail savaşını durdurmak için kolaylaştırıcı bir rol üstlenmeye hazır olduğunu yineledi.
ABD'nin gerçek amacını test eden teklif de Putin'in değil Erdoğan'ın teklifi.
Ukrayna'yla savaşını göstererek Putin'in girişimini yokuşa sürüyor. Fakat Trump'ın, Erdoğan'a karşı kullanacağı böyle bir bahanesi yok.
Dolayısıyla evet, İran'la İsrail arasında ateşkes sağlamaya Erdoğan'ın şartları daha uygun. Ondan elverişli bir aktör de görünmüyor ortada.
Mesele şu ki karşımızda Trump'la Netanyahu gibi çılgın bir ikili var ve asıl planlarını bilmiyoruz.
Yani araya girmek de riskli.
Tahran'ı, Umman'da nükleer müzakere masasına oturacaklarına inandırarak yanıltan Trump'mış. İsrail saldırısına onun yüzünden hazırlıksız yakalandığı ortaya çıktı.
Netanyahu'nun Tahran'ı vurma arzusu sır değildi ama Trump'a takıldığı havası yayılmıştı. Trump ikili oynuyormuş.
Peki çılgın ikili, bir kere kandırdıkları molla rejimini bir daha kandırabilir mi?
Üstelik Tahran da diplomatik oyalama ve ayak oyunlarında mahir.
Riskli, derken bundan söz ediyorum; güvenilmezliğini kanıtlamış tarafların arasına girme riskinden.
Yine de denemeye değer, yalnız...
İKTİDARLA MUHALEFETİN MASAYA OTURMASI DAHA KOLAY
Gerçi savaş daha ne kadar büyüyecek, nereye yayılacak?
Dünya savaşının ayak seslerine benzemiyor duyduklarımız. Onun tarafları belirmedi. Putin, kendi savaşının derdinde. Kuzey Kore şarlatanı Kim bile girmez o topa, nerede kaldı Çin girsin.
Bir bölgesel savaş tehlikesi taşısa da, onun dahi potansiyeli yüksek değil. İran'a kim arka çıkacak? Ne Suriye'de Esad var artık ne de Lübnan'da Nasrallah. Hizbullah eski gücünde değil. Irak uzantısı Haşdi Şabi'ninse sesi kesik. Yemen'deki Husi milislerinden başka hani imdadına yetişen?
Trump'la Netanyahu çılgın ikilisinin ne planladığını bilmeden, nerede duracaklarını kestirmek zor.
İran'ın askeri ve idari kapasitesini, nükleer yeteneklerini vurmakla, kolunu kanadını budamakla mı kalacaklar? Yahut rejim değişikliği mi kovalıyorlar, molla rejimini devirmeden bırakmayacaklar mı?
Herhalde Ankara'daki güvenlik zirvelerinde tüm senaryolar masaya yatırılmış, tek tek çalışılıyordur.
Yayılmasa ne yazar. Kontrollü ve düşük yoğunluklu sürdürülse bile savaştan hem bölge hem dünya etkilenecek. En çok etkilenecek olan da zaten kırılgan bir hatta ilerleyen Türkiye ekonomisi.
Durdurmak için elden ne geliyorsa elbette yapılmalı. Yalnız gerçekçi olalım. Dış etkenler üzerinde bir kontrolümüz bulunmuyor. Yapabileceklerimiz sınırlı. Nasıl korunabiliriz, ona bakalım öncelikle.
Öyle ise bize bağlı faktörlere odaklanmamız, iç şoklara karşı ekonomiyi ve iç cepheyi güçlendirmemiz icap etmez mi?
Elimizi tutan kim, Trump'ı ikna etmemiz de gerekmiyor...
İran'la İsrail'i oturtabilsek ne âlâ ama kolayından başlayabiliriz. İktidarla muhalefetin masaya oturması yeter.
İç iktidar kavgasını büyütmek yerine iç cepheyi güçlendirmeye niye hemen girişmiyoruz? Terörsüz Türkiye sürecinde herkesi kapsayacağı vaat edilen demokrasi ve hukuk reformlarını neden şimdi devreye koymuyoruz?
