Geçen haftaki yazımda “neyi kaybettiğini hatırla” diye soran İsmet Özel’i yazmış, “ikinci yazıyı bekleyin” demiştim. Allah İsmet Bey’e uzun ömür versin fakat bir hafta boyunca zihnimden çıkmayan bir isim var: Muhsin Yazıcıoğlu. Onu unutmayan ben değilim sadece. Türk milleti hep sevdi, bağrına bastı Yazıcıoğlu’nu. Hele hele 15 Temmuz Türkiye’yi işgal girişimi günlerinde bu millet daha çok özledi onu.

İsmet Bey “yabancı” değil. Muhsin Yazıcıoğlu’nu anlatmak istiyorum, dilim döndüğünce.

***

Ansiklopedilerin Muhsin Yazıcıoğlu maddesini yazanlar, “1954 yılında Sivas’ın Şarkışla ilçesi Elmalı köyünde doğdu” diye başlayacaklar söze. Yazıcıoğlu’nun çetin hayat mücadelesi ve kronolojisinden önce, o yıllara ilham veren yıllar boyunca yaşadığı çalkantıları, kaygıları, coşkuları kısa ve yetersiz cümlelerle ifade etmeye çalışacaklar. Bütün bu gayretler, hikayesini ülkesinin çatlamış topraklar boyunca uzayan derin hikayesine eklemiş Muhsin Yazıcıoğlu’nu anlatmaya yetmeyecek kuşkusuz. O zaman ansiklopedilerden çıkıp toprağın derinliklerine kök salan bir çiçek gibi, ümmeti Muhammedin kalbinin derinliklerine yöneleceğiz ve orada arayacağız Yazıcıoğlu’nu. Ülkesinin kaderiyle koyun koyuna yaşayan bir mücadele adamının, kendini eksilterek dünyasını çoğaltma savaşının tanıklığına ancak yarpuz kokusu bırakan kalplerin derinliklerinde, büyük yeşil ülkemizin yollarında ulaşılabilecek.

***

Yazıcıoğlu’nun hasbi tutumu; siyasetin ikiyüzlülüğüne, egemen sivil-askeri güçlerin faşist tahakkümüne kafa tutan hilesiz hurdasız hayatı, yüreksiz hayatlarımızı tehdit edecek, silkeleyecek. Şimdi biliyoruz ki o, 12 Eylül, 28 Şubat ve 27 Nisan yolları boyunca bizim söylemeye cesaret edemediğimiz soylu sözleri söylemiş bizim yerimize.

Bu ülkenin “muhteşem bir maziden daha muhteşem bir geleceğe” uzanması için devleti, milletin değerleriyle sorgulayan ve sistemin bu değerler çizgisine gelmesi için var gücüyle çalışan birisi. Sesine sesle, yüreğine yürekle karşılık verilmesi için yıllarca imanla ve sabırla çabalar durur. İnsanı önemser. Konuşurken insanın yüzüne bakar. Ve sesine sesle, yüreğine yürekle karşılık verilen bu onurlu ses, önce bireylerin sonra kitlelerin sözcüsü olur.

***

Onu tanıyanlar “sorumluluk onun için rahmet yüklü bir buluttur” diyorlar. İnancın, milletin ve büyük bir davanın sorumluluğu bu. Ve yine bilenler biliyor ki, insanlarla sıcak ilişkiler kurmaya çok önem veren birisi o. Hatta, kalbinin merkezine yerleştirdiği Müslüman sevgisi onu Misak-ı Milli’nin dışına taşıyor. Yerli duruşu ile temsil ettiği siyasi hareketin ufkunu, Türkistan’a, Saraybosna’ya, Şam’a, Kudüs’e kadar genişletti.

***

Siyaset dünyasının içinde sarsılmaz mizacıyla dağ gibi dimdik durdu, eteklerinde yaşanmakta olan küçük, kirli siyaset kavgalarına gülüp geçti. Savunduğu görüşleri tavizsiz ama kendine has bir üslup bütünlüğü içende dile getirdi. Bazen bir kadife yumuşaklığıyla kalp medeniyeti dediği bir iklime çağırdı insanları, bazen bir manifesto niteliğindeki söylemiyle kitleleri coşturdu. Kürsüye çıktığı vakit, “tökezlemeden, dilleri dolaşmadan, yumruğu çözülmeden” kurduğu cümleler, bu ülkeye ve bu ülkenin insanlarına gelecekte bir ‘kalp medeniyeti’nde yaşayacakları hissini verdi, vermeye devam edecek.

***

“Ben, milletime silah doğrultan orduya selam durmam” diyecek kadar onurlu, çektiği çilelerin bedelini yaratanından bekleyecek kadar inançlı.

***

İçinin almadıklarını içine sindirmeyi alışkanlık haline getirenlerden değil.

***

15 Temmuz Türkiye’yi işgal girişiminden sonra televizyonlara çıkıp Yazıcıoğlu’nu karalamaya çalışan “itirafçı”lara da bir çift sözüm var. Gönülleri kararmış, milletin de gönlünü karartmaya çalışıyorlar. Milletle irtibatı kopanların hayatını millete adayan Muhsin Yazıcıoğlu’na saldırmaları tiynetleri gereğidir.