Neyi kaybettiğini hatırla!” der İsmet Özel.
Hayret duygumuzu yitirdik.
21. yüzyılın insanlığa hediye ettiği en önemli ruh halini yaşıyoruz: Hayret etmemek; alışmak, kanıksamak, kabullenmek, aman bana ne demek, suya sabuna dokunmadan yaşamak...
Bu yüzyılın insan tipi, bu kelimelerin etrafında bir hayatı benimsemiş.
***
Hayret üzerine kuruludur yaşam.
Bakıp bakıp tutsak olduğumuz sonra özgürleştiğimiz tek kapı.
Hayret etmek, hayran olmak hava gibi, su gibi nefes gibi bir zaruret…
Hayran olmaya ve hayret etmeye gayret ettiğimiz sürece yaşayacağız.
İnsan olmak, hatta insan kalmak için hayret duygumuzu diri tutacağız.
Yaşam eşrefi mahlûkata ulaşma gayretinin adı…
Yaşam, şeytan ve Âdem’in savaşının adı…
İlahi diyalektiğin adı yaşam!
Yeryüzünde günahlarıyla pişen insanın serüveni yaşam.
***
Her şeyin meşru kılındığı günlere tutsak edildi ruhumuz.
Modern insan mutsuz. Mutsuz çünkü modernizasyonun özellikle teknolojik devrimle birlikte bize enjekte ettiği; her şeyin olabilirliği, her şeyin meşruluğu, kısaca her şeyin her şey olabileceği tezi ve yaşama tarzı mutsuz, umutsuz ve hayretsiz insanlar doğuruyor.
Umut değil miydi oysa insanı insan yapan?
İnsan her gün bir umudu yeşertmeli değil miydi?
Umut hayretimizi çoğaltmalı değil miydi?
Umut arayıştı, umut hayrete açılan kapı değil miydi?
Hayret edilen ve hayran olunan hep iyiydi, hep güzeldi, hep umut edilendi.
***
Modern insan artık hiçbir şeye hayret etmemektedir; bu dünyayı aşmış, yapacaklarını yapmış, söyleyeceklerini söylemiştir. Onun kutsallara ihtiyacı yoktur. Sadece kutsala mı? Umuda da ihtiyacı yoktur. Umutsuz yaşayabilir artık. Umutsuz yaşadıkça umursuzlaşacak, bana ne diyecektir…
Umudu ve umuru olmayan insan var artık.
Seyreden, seyrolunan adamaların dünyasıdır bundan böyle yaşam. Yaşam bir seyir zevkidir. Yaşam yaşanmamışlıktır; ‘farzedilen’, ‘velev ki’, ‘güya’ denilendir.
İşin sırrı çözülmüştür...
Gerçeğe vakıf olunmuştur. Aramak yok, hayret yok, bulduk her şeyi!
