Dünya, sevinçlerin, kederlerin ve umutların yol işaretleri gibi karşımıza çıktığı bir yer.
Şahit olduklarımız satırlara dökülür, içimize sızar.

Yürürüz, konuşuruz; durur, bekleriz. Arar, bulur, yeniden yollara düşeriz.

İnsan da vakit tamamlanana kadar o yolda yürüyecek, her kervanda bir meziyet, her tenhada bir güzellik arayacaktır.

Kelam taşırız; kendimizden taşırır, bir sırra yaklaşırız. Sesimizin inceliğinde sevgi, gönlümüzün sinesinde hakikatin ince soluğu vardır.

İnsanın yükü, ipek yüklü kervandan ağırdır. Yükümüz, öteyi aralar. Kendimizi görür, ötekini kavrarız.

Peki yolcunun hali nicedir?

İdraksiz yürürse zulümdür. Hikmetsiz yürürse zulümdür. Aşksız, muhabbetsiz yürürse en büyük zulümdür.

Bir gönülde terazi varsa, o gönülde sevgi barınmaz.

Karıncanın güneşte cılız ayaklarıyla taşıdığı sevgidir. Bülbülün ölesiye öttüğü sevgidir. Dervişin yırtık elbisesi sevgidir.

Yolsuz, kalpsiz, sevgisiz ayrılanın gönlüne ışık düşmemiştir; hayret düşmemiştir, tenhalar düşmemiştir.

Yaşamak; yeşertmek ve sır olup gitmektir.

Sırrını can gibi taşıyanlara bir ince selam.