Bahçe kapısından çıkınca iki kadın ve 6-7 yaşlarında iki kız çocuğu, yanımdan geçti. Kendimden biliyorum, çocuklar muhakkak görürler. Arkalarından seslenip, “Erik ister misiniz?” dedim. Hiç tereddüt etmeden kafa salladılar. Hemen birini, duvarın kenarına çıkardım. Anneleri yardım etti, diğeri de çıktı. Bahçemden eğilen dallardan can erik topladılar.
Ben, onlardan daha çok sevindim. Bir bahçe yapmışım, bahçede erik ağacı, meyve vermiş. Bu ne mürüvvet! Geçen sene de vişneyi, gelen geçen yedi.
İnsan, yetiştirdiği ağaçlarla övünürmüş meğer.
Feridun Andaç, “Bir Bahçe Kurmak” başlıklı köşe yazısında, “Bir bahçe kurmak, aynı zamanda insanı kıvandıran bir şeydir. Tek bir ağacınızın bile olması bambaşka bir duygu yaşatır size. Bir zeytin, bir ceviz, bir incir ağacı örneğin; ya bir ahlat, ardıç, meşe...” diyor.
Yedi sene evvel geldiğimizde bahçe neredeyse boştu. Evleri yapan firma, ıhlamur ve çam dikmişti sâdece. Bir de adını, hâlâ ezber edemediğim bir süs bitkisi vardı.
Ankara’dan taşınırken komşum, mürdüm eriği fidanı vermişti. Önce onu diktim, bir kenara. Yalova’da oturan arkadaşım arayıp, “Hangi meyve fidanı alayım?” diye sorduğunda tereddüt etmeden “kiraz” dedim. Üstüne bir de hünnap ve bahçesindeki nar ağacından ürettiği küçücük bir fideyi de ekledi. Tam bahçenin ortasına ektim kirazı. Hünnap, bir kenara geçti. Nar, bir köşe başını tuttu.
Bir başka arkadaşım elinde kayısı, vişne ve limon fidanlarıyla çıkıp geldi birgün. Bismillah deyip ektik. Bir başkası, yine kiraz getirdi. Trabzon hurması, buraların olmazsa olmazı. Bahçeye attığım çekirdeklerden yetişen fidanlar da koroya katılınca bahçenin keyfine değmeyin!
Geçen sene bir de ceviz ekledim. Aslında geç kaldım. Çünkü benim doğduğum köyde her bahçede ceviz ağacı vardı. Ben bu yüzden serinliğe hasret değilim. Ceviz fidanını yola yakın diktim ki kökü beslenebilsin. Çünkü bir avuç bahçede paylaşacak toprak kalmadı.
Bu sene nihâyet kokulu üzüm de bir kenarda yer buldu. Buralarda çok yaygın. Geçen sene bir tanıdığımın bahçesinden iki çubuk alıp öylesine saksıya diktim. Tuttu. Bir iki seneye üzüm verir.
Bahçemde muhteşem bir gösteri vardı bu nisan. Sırayla çiçek açtı ağaçlarım. Daha evvel tek tük meyve veriyorlardı. Gübre istediklerini nereden bileyim? Bolca gübre verdim diplerine. Şimdi meyveye durdular. Salyangozlar aman verirse hem yeriz hem paylaşırız inşallah.
“Kendinizi emânet edebileceğiniz bir dostunuz gibi görmelisiniz bahçenizi.” diyor Feridun andaç. İnanın, aynen böyle. Kendimi emânet ettiğim bir dost. Orada bulduğum huzuru, güveni, başka bir yerde bulamıyorum.
“Zamanın bir düş, bir bakış olduğunu anlatır bahçe üstelik. Yanınızı yörenizi aydınlatan bir fener gibi bakarsınız adeta her bir yanına. Kımıltıları hisseder, değişimi gözler, duygularınızın kanatlanışını hisseder, meraklarınızı çoğaltırsınız orada. Bahçelerin bir dili olduğu kesin. Öyle ki şunu bile söyletebilir size: Bahçeni göster, sana kim olduğunu söyleyeyim!”
Bahçemi gören kim olduğumu söyler mi bilemem de kim olduğumu bilen birisi, evimi eliyle koymuş gibi bulmuştu. “Bahçeden bildim.” dedi.
Andaç, aynı yazıda çok mühim bir şey daha söylüyor:
“Kurulan bahçelere gitmenizi öneririm sevgili okurum. Kendi bahçenizi kurabilmenin yolu buradan geçer.”
Yıllarca öyle yaptım. Kurulu bahçeleri seyredip hayâl kurdum.
Eğer bu yazı, bir bahçe kurmayı hayâl etmenize, hattâ harekete geçmenize sebep olursa çok sevinirim.
Not: Başlık, bir Alman atasözü.
