1071 Malazgirt Savaşı’yla başlayan zaferlerle bu toprakları yurt edindik. Destan şâirimiz rahmetli Niyâzi Yıldırım Gençosmanoğlu’nun “Meydan” şiirinde dediği gibi, zafer meydanları görülecek meydanlardı.
Başbuğlar tuğ kaldıranda,
Atlar dizgin dolduranda,
Malazgirt'te, Çaldıran'da
Sakarya'da gör meydanı
954 yıl önce 26 Ağustos Cuma günü Altaylardan kopup gelen bir çığ, Malazgirt Meydanı’nı Bizans ordusuna dar etti. Ordunun komutanı Sultan Alparslan, elinde kılıç, sırtında kefeniyle meydandaydı. Zaferden sonra Anadolu, Oğuz Türklerine vatan olmaya başladı.
Önde yalın kılıç Türkmen başbuğu
Ardında Oğuzun elli bin tuğu
Andırır Altay'dan kopan bir çığı
Budur Peygamberin övdüğü Türkler
Ya Allah Bismillah Allahu Ekber (N. Y. G.)
Anadolu’nun Oğuz Türklerine vatan olması, 1176’da Miryakefalon Meydan Muhârebesi’yle kesinleşti. Maalesef Malazgirt kadar kıymeti anlaşılmayan bir zaferdir.
Peygamberin övdüğü Türklere, bir mayıs günü İstanbul kapıları açıldı. Zaferler, birbirini izledi. Otlukbeli ve Çaldıran meydan muhârebeleriyle Ortadoğu’da Türk birliği; Mercidâbık ve Ridâniye meydan savaşlarıyla İslâm birliği sağlandı. Balkan meydanlarında asırlarca zafer rüzgârları esti. Kosova, Niğbolu, Varna, Mohaç, görülecek meydanlardı. Bu meydanlarda ordunun başında olan komutanlar da görülecek komutanlardı.
Sonra sultanlar saraylara çekildi. Kızıl Elma düşümüz, Viyana kapılarında bitti. Fetih bitince müdâfaa; müdâfaa bitince geri dönüş başladı. Gözyaşlarımız ve kanımız, Tuna’ya karıştı. Tuna bizden, biz Tuna’dan utandık. Balkanlardan geri çekilmemiz yetmedi; Anadolu’dan da gitmemiz istendi. Çanakkale’de yüzbinlerce şehid vererek yeniden dirildik. Târihin gördüğü en zor meydandı.
Dön ardına bir bak hele
Hâtırına neler gele
Dar boğazda Çanakkale,
Târihin en zor meydanı
Çanakkale’de dirildik ama Cihan Harbi’nden yenik çıktık. Aziz vatanımız istilâ edildi.
VE DUMLUPINAR MEYDANI...
Bak neler var dünlerinde
Acı, tatlı günlerinde
Dumlupınar önlerinde
Mehmetçikten sor meydanı
Görülecek meydandı Dumlupınar. Âşıklıoğlu Hüseyin’in, “Maraş bize mezar olmadan, düşmana gülzâr olamaz!” sözü, dalga dalga yayılmış; Çanakkale rûhu, ayağa kalkmıştı. Anadolu bize mezar olmadan, düşmana gülzâr olamazdı.
Olmadı da.
26 Ağustos 1071’de Anadolu kapılarından girenlerin torunları, yaklaşık bin yıl sonra Mustafa Kemal ve silah arkadaşlarının liderliğinde 30 Ağustos 1922’de “Ya istiklâl ya ölüm!” dediler.
Bir başka destan şâirimiz Yahyâ Kemal, Dumlupınar Meydanı’nda kopan fırtınayı şöyle anlatıyor;
Şu kopan fırtına Türk ordusudur yâ Rabbi
Senin uğrunda ölen ordu, budur yâ Rabbi
Tâ ki yükselsin ezanlarla müeyyed nâmın
Gâlib et; çünkü bu son ordusudur İslâm’ın
Malazgirt’i anlamadan Dumlupınar’ı; Dumlupınar’ı anlamadan Malazgirt’i anlamak mümkün değildir. Târihimizi 19 Mayıs 1919’dan başlatanlar ile buna karşı çıkanların yanlışları yüzünden 26 Ağustos’u ve 30 Ağustos’u adam gibi idrâk edemiyoruz. Şehidlerimizi incitiyoruz.
Dumlupınar Şehidliği’ndeki isimleri ağlamadan okuyanlar, Malazgirt’te heyecanlanabilirler mi?
Beri taraftan haçlılara Anadolu’yu dar ettiğimiz zaferi, “Türkiye laiktir, laik kalacak!” diye kutlamak yanlıştır. İstiklâl Harbi, laiklik savaşı mıydı? İzmir’i, Urfa’yı, Antep’i, Maraş’ı dindarlar mı istilâ ettiler?
Anadolu’ya, tekbir sesleriyle girdik. Çanakkale’yi, tekbir sesleriyle savunduk. Dumlupınar’da düşmanı, tekbir sesleriyle cehenneme gönderdik.
30 Ağustos Zaferimiz, kutlu olsun. Malazgirt’ten Dumlupınar’a kadar bütün şehidlerimizin aziz ruhları bizimle berâberdir. Malazgirt Meydan Muhârebesi’nden Dumlupınar Meydan Muhârebesi’ne kadar, bu toprakları bize vatan kılan şehidlerimizi rahmet ve minnetle anıyorum.
Not: Selçuklu târihini ve Malazgirt Zaferi’ni bilmemize ve idrak etmemize sebep olan Fuat Köprülü, Mükrimin Halil Yinanç, Osman Turan, Mehmet Altay Köymen gibi büyük târihçileri ve Malazgirt Zaferini ölümsüzleştiren destan şâirimiz Niyâzi Yıldırım Gençosmanoğlu’nu rahmet ve minnetle anıyorum. Şiirlerini, rû be rû sesinden dinlemek nasib oldu. İnsanı alır, savaş meydanına götürürdü. Şehidlerimize komşu olsunlar!
