Bir süre önce toplu taşım aracı geçmeyen bir köy yolunda giderken pazar arabasını çekerek giden iki hanım gördüm. Arabayı durdurup, “Buyurun!” dedim. “Aaa çok iyi!” diyerek yaklaştılar. Birisi, birden durdu. “Kediniz var mı?” dedi. Var deyince, “Eve giriyor mu?” dedi. “Evet” dedim. Ürpererek, “Öyleyse binmem!” dedi. Şaşırdım. “Arabada yaşamıyor.” dedim. “Olmaz. Kedisi olanın arabasına binmem.” diye tekrar etti. Kendimi, pandemi günlerinin coronavirüslüsü gibi hissettim.
Şimdi bu hanıma, “Siz, otobüse, trene, uçağa nasıl binebiliyorsunuz?” diye sormanın bir anlamı yok. Dışarıda ne idüğü belli olmayan her şeyi mideye indirip komşusunun ikramını çöpe atanlar gibi bir şey. “Soranda kabahat” diye mırıldanıp yoluma devam ettim.
Tevâfuk veya tesâdüf diyelim, bu kedisavar hanıma rastlamadan 15 dakika evvel şöyle bir hâdiseye şâhit oldum.
Mahallenin marketinin önünde hâmile bir kedi vardı. Market çalışanları ve müşteriler besliyorlardı. Markete girerken göremeyince çalışan hanımlardan birine sordum. Ağlayarak anlatmaya başladı. Birkaç gün evvel doğum yapmış. Dört tâne yavrusu doğmuş. Yine görevliler ve müşteriler, beslemeye devam etmişler. Fakat iki gün sonra âniden ölmüş. “O kadar üzüldük ki şuraya gömdük.” diyerek marketin karşısında el ayak değmeyen bir yeri gösterdi. “E yavrular?” dedim. “Gruba yazdık. Değirmendere’de bir kedi doğum yapmış. Yavruların hepsi ölmüş. Hemen buraya getirdiler. Yavruların başına koyduk. Emzirmeye başladı. Sonra da bir müşteri evine aldı, bakıyor. Çorbada tuzum olmasını teklif edince mezkûr hanımı aradı. “Dışarı çıkamıyorum. Kedi kumu lâzım.” dedi, telefonun ucundaki hanım. Kedi kumunu götürdüm. Kapıdan verirken baktım, bir sürü kedi, orası burası sargılı dolaşıyor. “Dayanamıyorum. Sakat olanları baktırıp tedâvi ettiriyorum.” dedi. Maddî durumunun iyi olduğu belliydi. Daha önemlisi merhametliydi. Ebu Hureyre’yi söyledim. Biliyormuş. “Sizin adınız da Ümmü Hureyre olsun.” dedim. Hoşuna gitti.
“Memleketin bir sürü derdi var, Ortadoğu yanıyor, derdin bu mu?” diyeceklere hatırlatmak isterim. Peygamber Efendimiz Mekke’nin fethi sırasında, doğum yapmış bir köpek zarar görmesin diye başına asker dikti. Bu dünya, sâdece biz insanlar için yaratılmadı. Hayvanların, bitkilerin, bütün canlıların hakkı var. Eskiden sebze tohumları, “Kurdun hakkı, kuşun hakkı, benim hakkım.” diyerek üç tâne ekilirmiş.
YÂKUB
Yâkub, hâlen yaşadığımız köyün gençlerinden. Yaşını bilmiyorum. Spastik, yürüyemiyor, tekerlekli sandalyede dolaşıyor ancak. Zar zor konuşuyor. Kelimeleri anlaşılmıyor. Yukarıda bahsettiğim kedisever market çalışanı hanım tanıştırmış; “Yâkub’u sakın üzmeyin. Ben, bir kere üzdüm. İşlerim, ters gitti.” demişti. Markete girdiğinde tekerlekli sandalye sağa sola çarptığından, “İçeri almayın” demişler. O da öyle yapmış. İşleri sarpa sarınca pişman olup, “Kimse ses etmesin, istediği gibi dolaşacak.” demiş. Yâkub’un tek zevki, markete gidip abur cubur almak. Ne zaman karşılaşsam. “Canın ne istiyor?” diye sorarım. Eliyle işâret eder, istediği şeyi.
Geçtiğimiz bayramda Yâkub, kapıya kadar gelmiş. Zili çalamadığından haberim olmadı. Bizden birini görene kadar beklemiş. “Yâkub kapıda” dediler. Koştum hemen. Kendi dilince “Bayramın mübârek olsun” diyerek elimi öpmeye çalıştı. Bayramlaştık. Bahçeye kadar girdi. Sonra yoluna gitti.
Yâkub’un çok ama çok mühim bir huyu var. Eğer karnı toksa veya canı bir şey istemiyorsa, teşekkür edip “istemem” diyor. Gözü hiç doymayanlara ibret olsun.
