Erkeklerin yüzünde meraklı ve hatta endişeli bir ifade var. Yüzlerine sanki bekledikleri fakat “Ya gelmezse!” diye korktukları bir şeyin tedirginliği okunuyor. Belki de gözlerinin önünde olup biten fakat hiçbir biçimde müdahele edemedikleri ürkütücü bir şeye tanıklık ediyorlar. Çaresizlik!
ÖMER SARUHANLIOĞLU
Bayramlıklarını giyip köy meydanında toplanan ahali aniden bastıran yağmurdan kaçıyor, kadınlar bir evin saçağına erkeklerse geniş ağacın altına sığınıyor. Ağaç kollarını açmış dallarının altına sığınanları kucaklıyor. Mevsim yağmur mevsimi. Her yer yemyeşil. Tabiat bazen bir ana gibi şevkatli olabiliyor. Rahmet! Erkeklerin yüzünde meraklı ve hatta endişeli bir ifade var. Yüzlerine sanki bekledikleri fakat “Ya gelmezse!” diye korktukları bir şeyin tedirginliği okunuyor. Belki de gözlerinin önünde olup biten fakat hiçbir biçimde müdahele edemedikleri ürkütücü bir şeye tanıklık ediyorlar. Çaresizlik!
Orada, fotoğraf karesinin dışında olanları hatırlıyorum. Köy meydanında bir arbede hüküm sürüyordu ve bekleyenler yılda ancak bir kere ellerine ulaşan fırsatı kaçırmamak için pürdikkat bekliyorlardı. Sabah erkenden köy meydanına gelmişler, öğlene kadar sabırla beklemişler, öğleden sonra sabırlar taşmış ve akşama doğru her şey kontrolden çıkmıştı. “İnsanlık adına ne kötü, acı ve utanç verici bir şey” demiştim. Bu hüküm için acele etmişim. Akla hayle gelmeyecek kadar daha acısı yaşandı.
Öyle ki orada, ana şevkatiyle kollarını açmış ağacın altında çaresizce beklediğine tanıklık ettiğim insanlar aslında şanslıymış diye düşünmemek elde değil. Dondurucu, öldürücü bir soğuk değil, serin, yumuşak bereketli tropikal bir yağmur. Bekleyenler ağır ağır ölenleri dinleyenler değil akşam olunca çamurdan ve samandan da yapılmaış olsa evlerinde, sevdiklerinin yanına gidebilecek olan insanlar.
Bütün yaşananlara bakarak “Bundan daha kötüsü olur mu?” diye sormayı anlamsız ve yersiz buluyoruz. ”Gazab!” diye sayıklıyor ve içimizden “Allahım bizi daha kötüsünden koru” diyoruz. Çünkü şimdi çaresiziz.
