Rüzgarın Kılıçadaroğlu’dan yana esmesi siyasi arenadaki en çıplak gerçek.

Diğer deyişle ihtimallerin en güçlüsü iktidarın el değiştirme ihtimali.

Cumhurbaşkanlığının iki güçlü adayından Erdoğan’ın durumu “stabil”.

AK Parti lideri şu an itibariyle kendi desteğine hapsolmuş durumda. Anketlere göre oy kaybetmiyor ama, oylarını arttıracak destek kaynakları kuru. Safları sıklaştırma çabalarının da en azından cumhurbaşkanlığı seçimleri bakımından çok karşılığı yok. Erdoğan’ın yüzde 40’ın biraz üzerinde seyreden oy oranın içinde HÜDA-PAR, YRP gibi parti seçmenleri zaten yer alıyor.

Kılıçdaroğlu ise daha “dinamik” bir alanın temsilcisi.

Yüzde 40’ın üzerinde ve Erdoğan’ın biraz önünde seyreden oylarını hala arttırma imkanı var. Bu, kimi muhalif kaynaklarını kendisine çevirip çeviremeyeceğiyle ilgili bir durum.

Özetle şu anda siyasetin merkezini iktidar-muhalefet ve Erdoğan ile Kılıçdaroğlu rekabeti kadar, muhalefet içindeki gelişmeler, ayrışmalar, bütünleşmeler oluşturuyor.

İnce’nin adaylığı meselesi bunlardan birisi.

Bu satırlar yazılırken, Kılıçdaroğlu-İnce görüşmesi gerçekleşiyordu.

İnce’nin adaylıktan çekilmesi halinde, Kılıçdaroğlu’nun cumhurbaşkanlığı seçimlerini ilk turda kazanması kuvvetli bir ihtimal.

Aksi halde, seçimler ikinci tura kalacak ve burada pek çok başka siyasi faktör devreye girecek gibi görünüyor.

Bu faktörlerden en önemlisi genel kanının aksine parlamento seçimleri...

Tek turlu parlamenter, iki turlu cumhurbaşkanlığı yarışı bir “garabet” düzen, sonuçları belirleme bakımından hiç hafife alınmaması gereken bir unsur.

Şöyle: 14 Mayıs’ta parlamento çoğunluğunu kim elde ederse, ikinci tur için onun adayının etrafında bir çekim haresi oluşması beklenir.

Cumhur İttifakı’nın parlamentoda çoğunluğu elde etmesi halinde, Erdoğan’ın ikinci turda alacağı oylarda buna nispeten dengeleri etkiyecek bir artış olabilir. Tersi durumda ise bu kez ibre Kılıçdaroğlu’na döner.

Soran, arayan, güç ve istikrara endeksli siyasi davranış ihtimali bunları düşündürür.

Peki, parlamento seçimleri bakımdan durum ne?

Tablo muhalefet için sanıldığı kadar cepte keklik değil.

Cumhur İttifakı parlamento seçimlerinde kimi koşullarda çoğunluğu elde edebilir görünüyor.

TEAM Araştırma’nın Ocak ayı başında (26 Aralık) kamuoyuna açıkladığı şu değerlendirme bu bakımdan önemli:

“Yeni seçim yasası, 2018’de Millet İttifakı’na 21 vekil fazladan kazandıran ittifaka dayalı vekil dağılımını kaldırıp ittifakları ortak listeye zorluyor. Yeni yasa üç ana sebeple Altılı Masa’ya dezavantaj, Cumhur İttifakı’na avantaj getiriyor: 1-Vekil dağılımının hesaplandığı sistem (D’Hondt) çok sayıda ilde birinci partinin (toplamda AK Parti’nin) lehine sonuç veriyor. 2- Az nüfuslu iller, nüfusuna oranla daha fazla vekil çıkarıyor, Cumhur İttifakı bu illerde üstün. 3-Az sandalyeli bölgelerde Milletvekili sayısı kolay değişmiyor.
İttifaklardaki partiler her ilde kendi listesiyle seçime girerlerse, Cumhur İttifakı yüzde 43 oy oranını yakaladığı durumda meclis çoğunluğunu kazanabiliyor.

Cumhur İttifakı’nın kritik illerde ortak strateji izlediği, Altılı Masa’nın her ilde ayrı listelerle seçime girdiği ‘Cumhur İttifakı lehine’ senaryoda eşik çok daha düşük: Bu durumda Cumhur İttifakı yüzde 41 ile meclis çoğunluğunu elde edebiliyor.

Altılı Masa bu bölgelerde Cumhur İttifakı’nın stratejisine karşılık verir ve kritik bölgelerde ortak liste ile girerse, durumu kendi lehine çevirebiliyor. Ancak bu senaryoda dahi Cumhur İttifakı’nın meclis çoğunluğunu alması için yüzde 45,5 ya da üstü oy alması yeterli oluyor…”

Üzerinde düşülmesi gerekiyor bunların…

İki gün önce, MHP’nin seçime kendi listeleriyle gireceğini açıklaması, Cumhur İttifakı’nı bu bakımdan olumsuz etkileyecektir.

Ayrıca son bir ayda İYİ Parti’ye verdiği oyları geri alarak 3-4 puanlık bir sıçramayla yüzde 27 seviyesine ulaşan CHP, zaman içinde 30’ları zorlarsa, seçmen muhalefette güçlü partiye yönelirse Cumhur İttifakının muhtemel çoğunluğu ihtimalini ortadan kaldırabilir.

Resmin tümünü ittifaklar netleştiği ve son düzlüğe girildiği zaman göreceğiz.