Hedefleri büyük iddialı bir takımın bu amacına ulaşması için öncelikli hedefinin rakibine oyun olarak üstünlük sağlamak olmalı. Bununla beraber topun hızlı kullanılması ve rakip kale önünde gol pozisyonu getirecek tehlike bölgesine indirilmesi gerekir. İşte bu saydıklarımızın hemen hiçbiri Fenerbahçe takımında görülmüyor. Aykut Kocaman’ın yönetimindeki Sarı-Lacivertli ekibin en büyük eksikliği durarak oynaması ve topu dikine olarak rakip kaleye yönlendirememesi. Bu kez Guiliano ve Soldado da ilk 11’deydi, her ikisi de iyi kumaş. Ama takıma uyumları gerçekleşmiş değil. Guiliano’nun çok geride top alması etkisini azaltıyor. Aynı şekilde Soldado da tehlikeli olacağı bölge yerine, gerilere gelip top almaya çalışıyor. Bu da haliyle Fenerbahçe’nin pozisyon sayısını azaltıyor. Koskoca ilk yarıda fazla bir etkinlik sağlayamayan Fenerbahçe, golü rakibin kendi filelerine göderdiği toptan buluyorsa varın gerisini siz düşünün.

DİRAR’I HENÜZ ÇÖZEMEDİM

Fenerbahçe’de olumlu işler yapan tek adam Valbuena. Gol de zaten onun ceza alanına gönderdiği etkili ortadan geldi. Bu Dirar’ı ben henüz çözemedim. Lens’i bırakıp onun yerine Dirar’ı alıyorsan, bu noktada düşünmek gerekir. Fenerbahçe’nin düşünmesi gereken bir başka nokta da Skrtel ile Neustadter’in defansın göbeğindeki uyumsuzlukları... Nitekim bu uyumsuzluktan yine golü kalelerinde gördüler. İkinci yarıda Dirar’ın yerine Aatıf’ın oyuna girmesi, sol kanada da İsmail’in alınması Fenerbahçe’ye hareket getirdi. Tabii bunda Gençlerbirliği’nin 10 kişi kalmasının da rolü büyüktü. Top biraz kanatlara inip, hareket de artınca beklenen gol geldi. Ama açık söyleyelim Fenerbahçe’nin bu futbol anlayışında ve durarak oynama planında taraftarı etkileyecek hiçbir şey yok. Sadece Valbuena’nın kişisel becerisiyle nereye gidecekler onu çok merak ediyorum. Avrupa treni zaten kaçtı. Bu temposuzluk ve durağan oyun anlayışı sürerse ligde de çok fazla bir şey olmaz gibi geliyor bana. Santraforu, orta sahası ve savunmanın göbeği olmayan bir takımla nereye gidersiniz.