Turnuvaya gelmeden önce "Biz bitti demeden bitmez" diyorduk. Ancak ilk iki maç sonrasında oluşan olumsuz hava ve takımın içindeki sorunlar bizi Kaf Dağ'nın ardındaki bulutları bekler hale dönüştürmüştü. Çeklere en az 2 gol atma zorunluluğumuz işimizi daha da zorlaştırmıştı.

İkinci tur yolunu yeşertmek için yapılacak tek şey takım halinde kenetlenip sonuna dek mücadele etmemizdi. Maç öncesi taraftarın ilan ettiği barış, belli ki motivasyonumuzu da artırmıştı. Kadroda üç değşiiklik yapan Terim, bu kez topu rakip kaleye daha fazla götürmemiz gerektiğini işaret etmişti. Hemen herkesin müthiş bir özveriyle görevini yerine getirmesi, 10. dakikada Arda-Emre-Burak organizasyonuyla bulduğumuz gol, dağılan ümitlerimizi yeniden yeşerttiği gibi takıma da önemli sayılacak bir özgüven getirdi.

Golü bulduktan sonra biraz geriye yaslanınca rakibe pozisyonlar verdirdi. Bu kez kalemizde devleşen bir Volkan vardı. Savunmada sıkça eleştirilen Mehmet Topal görevini kusursuz yerine getirirken ilk kez şans bulan İsmail Köybaşı da etkili isimlerimizden biriydi. Selçuk ve Arda, gerçek kimliklerine bürünürken Ozan Tufan da iyi mücadele etti.

UMUDA DOĞRU

Tabii bu arada genç yeteneğimizi Emre Mor'u da unutmayalım. Müthiş deparları ve top hakimiyetiyle Çek savunmasının bütün denğesini alt üst etti. Kısacası, savunmada dirençli, orta alanda akıllı, forvette de delici olunca sloganımızı bir anlamda gerçekleştirdik. Galiba, biz işin zor tarafını seviyoruz. Aklımız başımızda ancak işimize çıkmaza girince geliyor. Finallere giderken de böyleydi. Fransa'da da böyle oldu.

Bu kez mücadele ettik, ve sonuna kadar savaşarak neredeyse bitmiş olan umutlarımızı yeniden yeşerttik. Galiba, bir başka gerçek de bizim bu Çekler'e hep acı çektirmemiz. 2008'de de böyleydi, bu kez de böyle oldu. Ama asıl önemlisi futbol oynayıp mücadele etmeye verdiğimiz karardı. Burada oynayınca, üzerimizdeki kara bulutları dağıtıp umuda doğru yelken açtık. Haydi artık "Biz Bitti demeden bitmez"i yeniden başlatalım.