Ağyar için dilek

Kamusal neşriyat, hissiyatımıza muvafık değilse, bir süre bizi oyalasa da derinliksiz akış bizi boğmaya başlayabiliyor.

Gazetelerin, televizyonların ve diğer elektronik neşriyatın bizi getirdiği yerde çoğu zaman ot bitmiyor, kuş ötmüyor. Şeytani bir goygoy, politikadan ibaret bir vasat, egoist ve yetersiz çapaçulluklardan mürekkep diskurlar illallah dedirttiğinde; duru bir ses, inşirah veren bir nefes, geniş zamanlı soluk alabildiğimizi hissettiğimiz bir bahçe arıyoruz.

Bu bahçe bazan bir çift göz, bazan kuş gibi atan bir kalp, bazan da birkaç kelime oluyor. İnsanlığı kurtaramasan da içinde bulunduğun cehennemî ânın dışına çıkabilmek için insanî bir deneme işte. Geçenlerde dünyada dolaşırken birden böyle bir şiirle karşılaştığımı düşündüm. Şair Âşık Paşa’ya (1272-1333) ait bu şiiri buraya alıyorum ki ferahnâk olasuz, belki saadet bulasuz nice sonra yitse de.

HER KİM BANA AĞYAR İSE

Her kim bana ağyar ise

Hak Tanrı yâr olsun ona

Her kancaru varır ise

Bağ u bahâr olsun ona

Bana ağu sunan kişi

Şehd ü şeker olsun işi

Kolay gele müşkil işi

Eli erer olsun ona

Acı dirliğim isteyen

Tatlı dirilsin dünyada

Kim ölümüm ister ise

Bin yıl ömür olsun ona

Her kim diler ben hâr olam

Düşman elinde zâr olam

Dostlar şâd ü düşmanı

Dost mâşuk yâr olsun ona

Ardımca taşlar atanı

Hak tahta ağdırsın onu

Önüme kuyu kazanı

Güller nisâr olsun ona

Her kim diler ise benim

Ol dostumdan ayrıldığım

Gözlerinden hicâp gitsin

Dizâr iyân olsun ona

Bu Muhlis oğlu Paşa’nın

Güldüğün istemeyenin

Ağladığın isteyenin

Gözüm pınar olsun ona

Kendisine hiçbir zararı olmayan insanları onlar, yüzler, binler, onbinler hâlinde gözünü kırpmadan öldürmekte bir beis görmeyen dünya sisteminin insancıklarına yüzlerce yıl öncesinden seslenen bir ses dinledik. Duyduk mu? Hiç bilemiyorum.

Ve tek başına olup, kendini her şeyin biricik haklı tarafı ve merkezi sanan ağyara bir şey söylemiş oldu mu Âşık Paşa?

SAAT ÇİÇEKLERİ

(…) Çiçek bulutları Momo’yla birlikte kentin üstünden, evlerin, damların, kulelerin üstünden hızla esip geçiyordu. Sanki gazel bir vals çalıyor ve çiçek kümeleri bunun temposuna uyarak bir aşağı bir yukarı dalgalanarak uçuyordu.

Çiçekler yavaş yavaş alçaldılar, alçaldılar ve donup kalmış dünyanın üzerine kar taneleri gibi yağdılar. Ve tıpkı kar taneleri gibi eriyip çözülerek görünmez oldular. Çünkü artık her biri ait olduğu yere ulaşmıştı. Bu yer, insanların yüreğiydi.

Aynı anda zaman yeniden işlemeye başladı. Herkes ve her şey yeniden canlandı. Arabalar yürüdü, trafik polisleri düdüklerini öttürdü, güvercinler uçtu, elektrik direğinin yanında arka ayağını kaldırmış bir şekilde duran küçük köpek orayı ıslattı.

Dünyanın bir saat dönmeden durduğunu kimse anlamamıştı. Çünkü gerçekte durmasıyla yeniden dönmesi arasında zaman hiç işlememişti. İnsanlar için göz kırpmak gibi bir şeydi bu. (…) Michael Ende- Momo- Çeviren: Leman Çalışkan- Kabalcı yay.

ANONS

18-02/13/ekran-resmi-2018-02-13-003743.png

YORUMLAR (1)
YORUM YAZ
UYARI: Hakaret, küfür, rencide edici cümleler veya imalar, inançlara saldırı içeren, imla kuralları ile yazılmamış, Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır. (!) işaretine tıklayarak yorumla ilgili şikayetinizi editöre bildirebilirsiniz.
1 Yorum