Her gün ufak çaplı sosyal ve siyasal depremlerle yaşamaya alıştık. Bir iki gün olaysız geçince, hapını almayan huysuz ihtiyarlar gibi ‘acaba ne oldu da bir şey olmadı’ diye neredeyse endişeleniyoruz.
Kendi şahsî dünyasındaki dalgalanmalara dönüp bakacak takât bulabilenler varsa bakıyor elbette. Ama ülkenin gündemiyle biraz medya üzerinden ilgilenen kim varsa uluslararası etkileşimleri, sinsilikleri, saldırıları görmemesi mümkün değil. Eh, ülkenin selametini etkileyen kumpaslar iç odaklı da olsa, dış odaklı da olsa çözümü ancak içeriden bir karşı akıl, duruş ve dirençle aşılabilecek bir durum.
Anayasa değişikliği çalışmaları galiba bu aklın uzantısı bir çalışma olarak şekillenirken, yakalanan saldırgan üzerinden ortaya çıkan bulgular da ‘küresel aklın’ niteliği hakkında yeni ipuçları sunmakta.
Eski bir sendikacı dostumun ilettiği ‘operasyonu gerçekleştiren polislere birer maaş ikramiye’ önerisi ise güvenlik güçlerinin üstdüzey bir hassasiyetle imzaladıkları bir başarı düzeyine işaret ediyor.
Yağmurlarsa yağmaya devam ediyor.
Câmide cemaatle namaz kılarken özellikle secdeden kıyama doğru yapılan geçişte değişik öksürükler yükseliyor, değişik ciğerlerden. Kimi yaşlı, kimi genç bu öksürüklerin. Hepsi de ‘henüz’ devam eden hayata işaret ediyor.
Ve bir sokakta gözleri gözlerime dikilmiş ve bana hitab ediyormuş gibi gözüken yaşlı bir adamın ağzından çıkan cümle kulağıma şöyle geliyor:
“Ben bu dünyaya aitsem neden gidiyorum? Buraya ait değilsem burada ne işim var, bunca kahır, güçlük, hırgür niye?”
Bilmiyorum ki, niye?
Yeni Cami güvercinlerinin kanat sesleri
“Tolstoy hayatı bin gözle görüyordu” demiş Turgenyev... Kadim dostumuz İsmail de bin kulakla duyuyor!
...
Erzurum’un bir dağ köyünde doğan âmâ bir çocuk.Hâfız olur. İstanbul’a getirilip Beyazıt Camii’ne emanet edilir... Adı: İsmail.
...
Beyazıt Camii’ne çok sayıda turist gelmektedir. Rehberlere kulak kabartan İsmail, camiyi tanıtacak kadar lisana sahip olur...Günlerden bir gün Brezilya’dan bir turist kafilesi gelir. Kafilede oldukça varlıklı, entelektüel, güzel bir kadın vardır... Adı: Maria.
İsmail, bu kafileye rehberlik ederken Maria ile tanışır... Evlenirler.
...
2007 yılı Ağustos’u... telefonum çaldı. Arayan, reklam yazarlığı dünyasının önemli ismi Şevket Dedeli: “Müsaitsen, seni bir reklam ajansına davet ediyorum.” Ertesi gün ilgili ajansın direktörü, eşi ve danışman kadrosuyla masadayız. “Uluslararası bir sinema filmi için özgün bir öykü arıyoruz. Şevket, sizi tavsiye etti” diyorlar.
“Bizim aktar dükkanında malzeme çok, siz paradan haber verin” diyorum... İsmail’le Maria’nın hikayesini anlatıyorum.
Oybirliğiyle kabul! Hepimiz keyifliyiz; eh, işin ucunda para var, alkış var...Şimdi sıra İsmail’le eşine ulaşmakta. Ne kadar mutlu olacaklar kimbilir. Lâkin nasıl bulmalı onları? İstanbul’a nâdir uğramaktalar artık.
...
İki gün sonra, ikindi vakti... Alışveriş için Yeni Cami civarındayım. Güvercinler, insanlar... Otomobil sesleri, vapur düdükleri, ezanlar...
O da nesi ! Meydanın bir köşesinde İsmail ve eşi.
“Hayrola hangi rüzgar attı sizi böyle?” diyorum hayretle.
İsmail: “Yeni Cami güvercinlerinin kanat seslerini özledik be Yusuf abi.”
“Neyse, hayat hikayenizi konu alan uluslararası düzeyde bir film...”
Berikiler oralı değil; başka bir boyuttalar sanki...
“Duyuyor musun Yusuf abi, ezanın ritmine uygun olarak kanat çırpıyorlar... Hicaz makamında” diyor İsmail. Eşi, başıyla onaylıyor.
Benim derdim başka... “Sizlerin dünya çapında tanınmanızı sağlayacak bir sinema filmi...” diyorum...Muhataplarım yine başka boyutta:
“Öğle ezanında da rast makamında kanat çırpıyorlar.”
“Tüm dünyanın sizden söz edeceği bir film...” diyorum.
Onlar başka âlemde hâlâ: “Akşam ezanında ise segâh makamında...”
...
Ah sevgili dostlarım. Bencağızın kulağı yalnızca para şıngırtısına, alkış seslerine odaklı... En iyisi, bu film bahsini size hiç açmamak!
YUSUF ZİYA ADIDEĞMEZ
