Bayramın günlerini tüketmeye tükettik fakat hala yorgunluğum çıkmadı.

İşin özeti sıla-i rahim. İki gün içinde çoluğumla, çocuğumla birlikte koştura koştura Kefken’le Bolu dağı arasında 7-8 köy ve kasabada 15-20 haneyi ziyaret etmiş olduk.

Çoluk-çocuk derken, biz kalabalığız, bir otomobile sığabildiğimiz kadar.

Sonradan oğlum İsmail gelinim Çiçek’le birlikte bize katıldı.

Bazı yerlerde, mesela Düzce’de Aziziye Mahallesi’nde teyzemin oğlu Ataman’ı aradım teyzemin evinde toplanın dedim, toplandılar. Böylece vakitten tasarruf etmiş olduk.

Tabii ki Bayram ziyaretleri annemin ve babamın kabirlerinin bulunduğu Kefken yakınlarındaki Potlar köyünden başlıyor.

Orada dayılarım var.

Babamın şimdi içinde kimsenin yaşamadığı ıssız evceğizi var. Gidip geldikçe şenlendiriyoruz.

Geçen mart ayında tarlaya beş on tane kara, kokulu üzüm dikmiştim. Bu cinse İsabella diyorlar, Karadeniz bölgesinde yaygın.

Fidanlar tutmuş, yapraklanmış, buna sevindim.

İki gün boyunca bu kadar insanla haşır neşir oldum, hiçbir yerde politikadan laf açılmadı.

İsrail’in Gazze’deki vahşetini politik konuşmadan saymıyorum.

Herkes, her yerde bunun acısını az veya çok hissediyor. Az veya çok, konuşuluyor.

Şu bizim meşhur Follu’nun Kahvesi’nde durum biraz farklıydı.

Follu’nun Kahvesi benim politik nabzı tuttuğum mekanlardan biridir.

İnsanlar, olup bitenler hakkında ne düşünüyor ne söylüyor, herkes yerli yerinde mi yoksa ufak tefek politik kaymalar oluyor mu? Orada görebiliyorum.

Halil Dayı’nın oğlu Mehmet akranım sayılır. Benden birkaç yaş küçük.

Televizyon ekranlarında her gün boy gösteren tartışmacı konuklardan, profesörlerden, doktorlardan daha heyecanlı ve daha renkli bir adam.

Kuvvetli Tayyipçi.

Beni görür görmez lafı politikadan açtı.

“Şu yolsuzluk işlerine ne diyorsun” diye sordu.

Son görüşmemizde İBB Başkanı Ekrem İmamoğlu’nun tutuklanmasına üzüldüğünü söylemişti.

“Verdik adamı” demişti.

Niye bu kadar sahipleniyor?

Hemşerilikten. Trabzonluluktan.

İmamoğlu’nun hapse atılmasına üzülmesi Tayyipçiliğine halel getirmiyor.

“Ne diyorsun Halk Partisi’ndeki yolsuzluk işlerine?”

“Şöyle yapalım mı?” dedim, “Memlekette kim yolsuzluk yapıyorsa, hepsine birden sövelim?”

“Sövmeyelim” dedi.

Mehmet sövmeyelim deyince kahvedekiler gülüştüler.

Sonra Mehmet’in telefonu çaldı, yanımızdan uzaklaştı.

Biz geri kalanlarla birlikte sükunetli bir şekilde konuşuyoruz.

Rahmetli Keriz Ahmet’in oğlu Ahmet, sen gazetecisin bilirsin diyor ve merak ettiği şeyleri soruyor.

Keriz Ahmet olgun bir adamdı. Köyde uzun süre muhtarlık yapmıştı. Kandıra-İzmit arasında sefer yapan bir de otobüsü vardı. ‘Keriz’ lakabını nasıl hak ettiğini bilmiyorum.

Bu arada Mehmet’in telefon konuşması bitti.

Bıraktığı yerden sohbete daldı:

“Ben iktidarım, yerim.”

Yine gülüştüler.

Arkasından iktidarın mı muhalefetin mi daha çok yediğine dair bir münakaşa başladı.

Şunu bir dipnot olarak düşelim: Halkımız herhangi bir kimsenin yemediğine inanmayacak bir kıvama geldi.

Derken münakaşanın konusu çeşitlendi.

Emekli maaşına yapılmayan zamlardan gübreye, mazota, yiyeceğe içeceğe yapılan zamlara kadar her şeyi birbirine kattılar.

Yer yer sertleşiyorlar.

İki amcaoğlu, ‘Boncuk’ lakaplı Hüseyin ile Abdurrahman Ak Parti’yi kuvvetle savunuyor.

Keriz’in Ahmet ve birkaç kişi daha eleştiriyor.

Birbirlerine hücum ederken misafir olduğum için beni teğet geçiyorlar.

Dedim ki, “Arkadaşlar, hepiniz komşusunuz. Siyaset yüzünden komşuluğun tadını kaçırmaya değmez.”

Beni dinlemediler.

Münakaşaya devam ettiler.

Sonra kendi kendilerine sakinleştiler.

Bir iki masada dörtlü kurup okey oynamaya başladılar.

Ben münakaşa şekillerini beğenmedim. Fakat kahvedeki görüşlerin gitgide çeşitlenmesini beğendim.