İlk 45 dakika uyuyan Fenerbahçe’yi anlamak pek mümkün değil. Ta ki Aykut Kocaman’ın kenara çektiği Valbuena’yı oyuna alana kadar Fenerbahçe’nin zirveye ortak olacak bir görüntüsü yoktu. Galatasaray’ın puan kaybı taraftarı umutlandırmış ve tribüne çekmişti. Fenerbahçe’nin yapması gereken iştahlı bir mücadele verip, rakibine uygulayacağı baskıyla oyunun egemenliğini eline almak olmalıydı. Ama hareketsiz orta saha, koşu yapmayan oyuncular seyircinin tüm itici gücüne karşın Fenerbahçe’yi ilk yarıda bir kısırlığın içine düşürdü. Ne Giuliano ne Aatif ne de Souza gol umudu Soldado’yu besleyebildi. Buna karşılık iyi alan daraltan, disiplinli oynayan ligin dibindeki Karabükspor zaman zaman Fenerbahçe’den daha tehlikeli pozisyonlar üretti.

Valbueana ikinci yarının başında oyuna girince Fenerbahçe’de anlayış neredeyse tamamen değişti. Onun getirdiği canlılıkla Aatif ve Giuliano da hareketlenince Sarı-Lacivertli ekibin baskısı arttı ve bunun sonucunda da Valbuena’nın kornerinden gelen topta Mehmet Topal’ın kafasıyla Fenerbahçe aradığını buldu. ‘Kazanan her zaman haklıdır’ diyeceksiniz ama biz peşinen uyaralım. Fenerbahçe’nin bu hareketsiz hücum kurgusu ve temposuz görüntüsüyle istediği noktaya ulaşması zor. Dünkü gibi bütün şartların sağlandığı bir ortamda bile bu gerçekleşmiyorsa varın gerisini siz düşünün. Nitekim dün oyunu değiştiren Valbuena ikinci Fenerbahçe golünü büyük yeteneğiyle filelere gönderirken sanırım Aykut Kocaman’a da ‘ben kenarda kalmam hocam’ mesajını gönderiyordu. Kısacası Valbuena girdi, Fenerbahçe hareketlendi ve istediğini aldı. Ama Fenerbahçe’nin bazı şeyleri değiştirmeleri gerek. Bir büyük takım tek bir oyuncuya ve onun getireceği hareketliliğe bağlı kalmamalı. Onda da orta alanın mutlaka daha hareketli ve dikine oynaması gerekliliği var. Eğer ilk yarıdaki gibi yana ve geriye oynayan bir orta alanınız varsa o zaman pozisyon üretmekte zorlanırsınız. Nitekim ikinci yarıda Valbuena dikine oynamayı hatırlayıp arkadaşlarını da bu şekilde yönlendirince Sarı-Lacivertli ekip rahatladı ve golleri buldu.