Kendi meclisine bomba atan, kendi vatandaşına kurşun sıkan cunta kalkışmasına da tanıklık etmek varmış kaderde. Böylelerinin bu milletle, bu toprakla bir ilişkisi yoktur. O halde şunu rahatlıkla söyleyebiliriz: Cunta kalkışmasının tohumları bu ülke toprakları dışında atılmış olsa gerektir. Uzun yıllardır bana Paralel Yapı’yla ilgili olumlu cümle kurmaya kalkışanlara hep şunu söylemişimdir: “O yapının başı başka bir ülkede yaşıyorsa, o ülkenin rehini demektir.” Sonra da şunu eklemişimdir: “Söz konusu ülkenin yönetimi istesin ya da istemesin, bilsin ya da bilmesin, önemi yoktur, o ülkenin istihbarat unsurları illa oraya sızmış, orayı etkisi ve denetimi altına almıştır.”
***
15 Temmuz’dan bu yana Türkiye-ABD ilişkileri üzerine düşünmesi ve karar vermesi gereken taraf ABD’dir. Batı dünyasıyla, ABD ve AB’yle olan ittifak ilişkilerimiz değerlidir. Türkiye bugüne kadar bu müttefiklik anlayışının dışına çıkmamış, ama kendi hassasiyetlerinin, kendi tarihi misyonunun anlaşılmasını beklemiş, geçmişteki tecrübeleri ışığında da ihtiyatını korumayı bilmiştir. Artık Türkiye’ye dost ve müttefik bir ülkenin ne yapacağı bellidir. Merak ve sabırsızlıkla bekliyoruz.
Dönelim içeriye. 17-25 Aralık darbe girişiminin vahametini o gün anlayamayanlar, gözlerini körleştiren Erdoğan ve Ak Parti düşmanlığıyla bu sinsi tezgaha atlayanlar, ideolojik saplantılarını Türkiye’nin çıkarlarının ve geleceğinin önüne koyanlar bu aymazlığı sürdürmekten vazgeçecek midir? Hiç sanmıyorum. Ama yamanmaya çalıştıkları, FETÖ eşliğinde etki altına almayı kısmen de olsa başardıkları muhalefet partileri, cunta kalkışması karşısındaki tutumlarıyla o safı terk ettiler. MHP lideri Bahçeli nicedir oyunun farkına varmış, sabrı tükenmiş, direnmekteydi. CHP lideri Kılıçdaroğlu da, geç desek bile, demokrasi ve sandıktan yana bir tutum benimsedi. Bu tutum bağlayıcıdır, dönüşü yoktur.
***
Tarihimizin en zorlu dönemlerinden birini yaşıyoruz. Bu şartlarda OHAL kaçınılmazdı. MHP’nin desteğini alkışlıyorum. CHP’nin, benimsediği bağlayıcı tutuma karşın eski reflekslerini korumasını yadırgıyorum. Şu anki meselemiz demokrasimizi korumak ve güçlendirmektir. Erdoğan’ın temel hak ve özgürlükler konusundaki teminatını önemsiyorum.
Üç yıldır alenen altı oyulmaya çalışılan, daha uzun süredir “Efendim, 2000 bilmem kaça kadar böyle değildi, sonra bir haller oldu” diye hedefe konan o Erdoğan, her zamanki gibi bu milletin sesi oldu. Cesaret ve kararlılığıyla, hain kalkışmanın bastırılıp savuşturulmasında önderlik etti. Başbakan Yıldırım daha ilk andan sergilediği “Kalkışmadır, bastırılacaktır” tavrıyla müthiş bir iş gördü. Milletimiz ayağa kalktı, pek çok ülkede yapılamayacak olanı yaptı. Milletimize, Erdoğan’a, Yıldırım’a müteşekkiriz.
***
Dönelim Erol Olçok’la güzelim oğlu Abdullah Tayyip’e. Türkiye ve Erdoğan sevdalısı can dostumla can oğlunun kaybı içime öyle işledi ki halen yazı yazmakta çok zorlanıyorum. Yüreğimin sızısı dinmek bilmiyor. Erol’a bir veda yazısı yazdım ya, diyeceklerimin onda birini bile söyleyemedim. Erol için ne söylesem eksik kalmış gibi geliyor. Çorum’un Çerkes köyü Mecidiyekavak’tan çıkıp bir kahramanlık destanı yazdın. Allah herkese böyle güzel bir gidiş nasip etsin.
Vatanı korumak için bir an duraksamayan bütün şehitlerimizin hatırası azizdir. 15 Temmuz’u görmekten nasıl üzüldüysek, onların kahramanlıklarıyla da o kadar avunduk. Şehitlerimiz arasında bir ad daha var ki hatırası hep gönlümüzde yaşayacak: Özel Kuvvetler Komutanlığı’nı cuntacı hainlere teslim etmeyen, üstünden aldığı “Evladım, oranın namusu sensin, makamı teslim etme” emrinin gereğini yerine getiren Astsubay Kıdemli Başçavuş Ömer Halisdemir.
Ah şehitlerimiz, Erolumuz, Abdullahımız, Ömerimiz, siz hepiniz! Siz, kurşuna kendini siper eden, meydanları bir gün olsun boşaltmayan aziz milletimiz! Büyüklüğünüzü bir kez daha ispat ettiniz. Sizin borcunuz ödenmez.
