Cumhurbaşkanı Erdoğan elbette İsrail’i eleştirecek. İsrail Gazze’ye toplam bir atom bombasının tahrip gücünde bomba yağdıran işgalci ve müstevli bir militarizmdir. Fakat Hamas’ı aklamaya kalkması, “Hamas bir terör örgütü değil topraklarını ve vatandaşlarını koruma mücadelesi veren bir kurtuluş ve mücahitler grubudur" diye konuşması yanlıştır.

Herkes böyle konuşabilir fakat Türkiye’nin sorumluluğunu omuzlarında taşıyan Cumhurbaşkanı böyle konuşmamalıydı. Arap liderleri bile böyle konuşmuyor.

Hamas’ı savunmanın Türkiye üzerine çekeceği husumetten, Cumhurbaşkanı Türkiye’yi sakınmalıydı.

Cumhurbaşkanlığı resmi internet sitesinde de manşete çıkarılan, Erdoğan’ın “tarafları ateşkese çağıran” sağduyulu cümlesiydi. Hamas’ı savunan sözleri uzun metin içinde bırakılmış, ara başlık bile yapılmamış.

İDEOLOJİ YILLARI

Erdoğan bu defa hesaplı, hatta dİplomatça davranıyor derken, döndük yine önceki yıllara… İhvan uğruna Mısır’la kavga edilen, İsrail’le sert siyasi kavgalar yapılan yıllar…

Bunun zararı görüldüğü içindir ki, Erdoğan Prens’le kucaklaşmış, Sisi’yi ülkemize davet etmiş, Netanyahu’yu da davet ettiği gibi kendisi de İsrail’i ziyarete karar vermişti.

Hamas’ı aklaması bu yeni politikalarla beklenen bütün olumlu gelişmeleri çıkmaza soktu. İsrail’e yönelttiği haklı eleştirilerin muhtemel etkisini de hayli zayıflatmıştır.

Nitekim diplomasi koridorlarında, siyasi kürsülerde bu Hamas savunuculuğu Türkiye’nin karşısına çıkarılmaya başladı bile.

Kendi başında da terör sorunu bulunan Türkiye, “terör” tanımında çok daha dikkatli olmalıydı.

YAŞANMIŞ TECRÜBELER

Türkiye geçen on yıl, özellikle CB sisteminde beş yıl içinde yapılan yanlışların hasarını kaldırmaya çalışıyor bugün; ekonomide de dış politikada da…

“Faiz sebeptir” diye on yıl süreyle kurumlara ve piyasaya baskı yapıldı. CB sisteminde Merkez Bankası’nın bağımsızlığı kaldırılarak fiilen uygulandı da… Emirle faiz indirmenin dövizi ve cari açığı azdıracağını söyleyen gerçek iktisatçılara “mandacı” damgası vuruldu. Ama…

Dün politika faizini Merkez Bankası yüzde 35’e çıkarmakla “faiz sebeptir” politikasının yanlış olduğunu bir kere daha tescil etti.

Ekonomide bu yanlışlara yol açan düşünce biçimi, dış politikada da hasarlar yarattı:

Ambalajını açamadığımız S-400’leri almak, ortağı olduğumuz F-35’leri elden kaçırmak, Doğu Akdeniz’de yalnızlaşmak, “eksen kayması” şüphesine yol açmak…

Şimdi F-16’ları bari alalım diyoruz, Hamas’ı savunmak Hamas’a ve Filistinlilere hiçbir kazanç sağlamayacağı gibi, F-16 talebimizi biraz daha riske soktu. Kongre’deki Türkiye karşıtı hareketlenmeyi haberlerde görmüşsünüzdür.

‘RASYONEL ZEMİN’

Geçen Salı günü T24’dün yıllık konferansını izledim. Türkiye’nin bütün yönleriyle sorun ve imkanları uzmanlarca anlatıldı. İktisatçı Mahfi Eğilmez, konuşmasının bir bölümünde Güney Kore ile Türkiye’nin iktisadi gelişmesini yansıtan bir grafik gösterdi. Buraya alıyorum. Lütfen dikkatle inceleyin.

1980’lerde aynı seviyedeyiz, bugün G. Kore 35 bin, biz 11 bin dolar civarındayız. İktidar, Kemal Derviş reformlarından devraldığı ve AB süreci ile kaynak temin ettiği 2002-2012 politikalarını izleseydi, bugün (kesikli çizgi) 25 bin dolara yaklaşmış olabilirdik.

Ben bu sütunda ve “Neden 29 Ekim?” adlı kitabımın “Cumhuriyet’in 100 Yılı” başlıklı sonuç bölümünde en az 20 bin dolar olabilirdik diye yazdım. 10 bin dolar civarında kaldık.

O yanlışlardan dersler alarak hiçbir alanda “rasyonel zemin”den çıkmamak lazımdı. Cumhuriyet’in 100. yılı gibi yüz yılda bir olacak istisnai bir kutlamanın iptali de ideolojik bir tavırdır ve yine Türkiye’nin imajına zarar verecektir.

Türkiye hiçbir davanın fedaisi değildir. Türkiye için en üstün ideal kendi bütünlüğünü, güvenliğini, refah ve itibarını geliştirmek, ‘gelişmiş ülke’ olmaktır, bunun da yolu daima rasyonel politikalardır.