Çocukluğumda annemden babamdan öğrendim. Eve misafir gelince “Öp filan amcanın veya teyzenin elini” diye diye alıştırdılar.

Şikayetçi değilim bu alışkanlıktan.

Babamın elini, eğer müsaade ederse öperim.

Babamın hocasının, Hafız Hasan Efendi’nin elini öpmüştüm mesela. Hala kıymetli bir hatıradır benim için.

Annemin elini bulabilsem de öpsem...

Dedelerimin, amcalarımın, teyzemin, halalarımın, akrabadan başka büyüklerimin ellerini de öperdim.

Mümkün olsa, bulabilsem, öğretmenlerimin elini de öperim.

Tanıyayım, tanımayayım, yaşlı, pir-i fani insanların da elini öpmeyi yüksünmem.

Yaşınız kemale erdikçe azalıyor öpebileceğiniz eller. Tavsiye ederim, etrafınızda varsa eli öpülecek büyüğünüz, varken öpün. Sonra bulamazsınız.

Dediklerimden, etrafta öpecek el kollayan bir hevesli imajı oluşmaz inşallah.

Bu saydıklarım akrabadan olan büyüklerim ve uygulama fırsatı bulamasam da -çünkü çoğu Rahmet-i Rahman’a gitti- öğretmenlerim.

Bunun dışında yok el öpme adetim.

İnsanların siyasetçilerin elini öpmesini, bunun için çırpınmasını ilk gençlik yıllarımdan itibaren yadırgadım.

Mitinglerde, Demirel’in, Ecevit’in elini öpebilmek için otomobillerinin peşinden koşuyorlar, tuhaf!

İnsanların rahmetli Erbakan’ın elini öpmek için kuyruğa girdiği ortamlarda bir çok defa bulundum.

Erbakan’ın eli bu durumlarda öpmeye müsait bir seviyede dururdu.

Niye öptürüyordu ki elini Erbakan? Demek ki talep vardı.

Kişisel olarak benim öyle bir talebim olmadı.

Mülaki olma fırsatı bulduğumda da musafaha ettim.

Erbakan’a antipatim olduğundan mı?

Hayır.

Bir siyasetçinin elini öpmek mizacıma uymadığı için.

Çok sonraları, bir düğün merasiminde, Erbakan’ın parti genel başkanı olmadığı son yıllarında, yaşına ve hatırasına hürmeten öptüm elini.

Birkaç yıl önce Milli Gazete’nin Ankara temsilcisi Mustafa Yılmaz’la birlikte Milli Gazete’ye gitmiştik.

Arkadaşlarla sohbet ettik. Sonra Recai Kutan Bey’in oraya geleceğini söylediler. Beklemeye değer dedim, bekledim.

Ne kadar zarif adam, Recai Bey.

Kafasında, kalbinde fitne fesat yok. Hep öyle hatırlıyorum.

Eh, siyasetçi de değil artık. Yaşı da 90’a yakın o sırada.

Müsaade istedim, mani olmaya çalıştı ama öptüm elini.

Babamın, dedemin veya amcamın elini öper gibi.

Saadet Partisi lideri Temel Karamollaoğlu, yaşıyla, tecrübesiyle, hürmete şayan bir siyasetçi.

Ne kadar çirkin ithamlara maruz kalıyor.

İthamlara bakarsın ve bu ithamları ağızlarına alanlar iyi insan olamazlar dersin, çevrelerine uğramak istemezsin.

Temel Bey seviyesini hiç bozmuyor. Kötüye uymuyor.

Yaşı, kıdemi el öpmek için müsait.

Elini öpmek aklımdan geçer mi?

Geçmez. Aktif olarak siyasette çünkü. Bir siyasetçinin elini öpmenin siyasi bir anlamı vardır.

Eskilerden bir de Oğuzhan Bey var.

Selamet Partisi’nin, Refah Partisi’nin Erbakan’ın yanındaki ikinci adamı olarak bilinen Oğuzhan Asiltürk.

Benden çok menfi şeyler beklemesin kimse. Oldukça sükunetliyim.

Yine de Recai Bey’le ya da Temel Bey’le aynı hisleri tedai etmediğini itiraf edeyim.

Vaktiyle onun ‘Derin Refah’ olduğunu söyleyenler vardı.

Refah Partisi’ndeki siyasetinin Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın pozisyonuyla çeliştiğini hatırlıyorum.

Aklımda, Erdoğan da ondan pek hazzetmezdi diye kalmış.

Cumhurbaşkanı Erdoğan’la araları bu sıralar çok iyi.

Bir süredir Saadet Partisi’ni kurcalamaya, başarabilirse partiyi Cumhur İttifakı’na devşirmeye çalışıyor.

Yapmaya çalıştığı operasyona ilkesel bir görüntü vermeye gayret ediyor.

Maksadına ulaşırsa Saadet için iyi mi olur, kötü mü olur bilemem.

Belki iktidarın bir ucundan, ama küçük, önemsiz bir ucundan tutmak bir istifadeye kapı aralayabilir.

İlkesel veya uhrevi değil. Eğer olursa küçük bir zümre için dünyevi...

Saadetliler’in müstakil bir parti olmanın anlamı kalmadığını düşünüp siyasetten hicret etmeleri de mümkün.

Belki de Oğuzhan Bey’in misyonu budur. Dükkanı kapamak.

Takdir etmek gerekir, bu yaşta böyle bir misyona soyunabiliyor.

Misyonunu tamamladıktan sonra onun da elini öpecekler çıkabilir.

Allah selamet versin.