Anneler Günü'nü sevmiyorum; Babalar Günü'nü sevmediğim gibi. Bir anne olarak böyle bir hissiyat içinde olmam garip gelebilir. Lakin, elinde bir çiçekle gidip doyasıya sarılacak bir annesi olmayanları ya da o gün kapısı çalınmayacak 'annecim' diyen bir çocuğu olmayan kadınları düşününce yüreğim hep sızlar.

Aslında annesini kaybetmiş Amerikalı bir genç kızın annesini anmak için başlattığı bu gün, zaman içinde 'anma' konseptinden çıkıp, ekonomiyi bir gün de olsa canlandırma politikasına dönüşmüş durumda. Bu sayede mağazaların, çiçekçilerin, restoranların, yazılı ve görsel basının gelir elde etmesi, çalışanlara can olması da yabana atılamaz.

Gerçekler bir tarafa serde duygusallık olunca fikrim de sabitliğini koruyor. Bu kadar laf ettim sanmayın ki bugünü kutlamıyorum. Elbette kutluyorum çünkü hem anneyim hem iki anne sahibiyim. Yani anne konusunda şanslılardanım; biyolojik annem ve beni büyütüp bugünlere getiren annemle eşdeğer halam. Onların her sabah seslerini duymadan güne başlamam, akşam seslerini duymadan uykuya dalmam. Sadece Anneler Günü'nde değil, her gün şükrederim varlıklarına.

Ve tabii bana anne olmayı tattırmış bir de oğlum var.

Küçük meleğim anneler Günü'nde varlığıyla bana değer katıyor. Her ne kadar başlık olumsuz olsa da sonunu tatlıya bağlayıp, ortayı bulalım: hemcinslerimin her günü bu özel gün gibi güzel ve mutlu geçsin.

Anneler günü nasıl ortaya çıktı?