ŞABAN ÖZDEMİR
Ne yazsa okurum dediklerimdendir Mustafa Çiftci. Ondaki samimiyeti, akıcılığı, özentisiz anlatımı çok az hikâyecide buldum. Yüreğinden geçeni kaleminin ucundan çıkaran nadir yeteneklerden. Bu hizaya Şeref Aydemir ve Tuncay Günaydın’ı da yazayım. Bizim insanımızı, bizim dertlerimizi, sokakta yürüyen adamı, evde kocasına yemek pişiren Anadolu kadınını, taşranın sokaklarını, hâsılı bizi anlatan samimi kalemler bunlar.
Çiftci, hikâyelerinde çizgisini bozmayan bir yazar. Daha çok taşrayı anlatıyor. Bu bir eksiklik midir bilmiyorum ama ben bir insanın iyi yaptığı işe devam etmesi taraftarı oldum her zaman. Bir edebiyatçının ismiyle özdeşleştiği türün dışına çıkması onun için büyük risk aslında. Sait Faik romancılığı ile, Yaşar Kemal şairliği ile anılmadı. Yazdıkları kötüdür demiyorum elbette ama Sait Faik hikâyeci, Yaşar Kemal romancı olarak temayüz etti.
Çiftci de adıyla anılan türün dışında bir kitapla karşımızda. ‘Kiraz Çiçeği Kolonyası’ hikâyecinin ilk romanı. İletişim Yayınları tarafından yayımlandı. ‘Kiraz Çiçeği Kolonyası’ bence uzun bir hikâyenin romanlaştırılmış hâli. Hikâye gibi bir düzlemde ilerliyor. Bu bağlamda roman türü düşünüldüğünde yaptığı bu Çiftci’nin. Romanını hikâye kadrosu ile yazıyor. Kadrosu kalabalık değil. Okuyucu onlarca tali karakterle meşgul etmiyor. Modern olmak adına okuyucuyu yoracak birtakım tekniklere yer vermiyor. Hikâye sadeliğinde, su gibi akan bir anlatım sunuyor okuyucuya. Romanda ana karakterler bir tarafa yan karakter diyebileceğimiz Mecit Efendi’nin anlatımı bile müthiş. Ülkenin küçücük bir şehrindeki toplumda mevki edinememiş, küçücük bir insanın çaresizliğini, ezilmişliğini büyük bir duyarlılıkla anlatıyor. Çiftci’nin en önemli özelliklerinden biri anlattığı kahramanı elle tutulur hâle getirmesi bence. Kitaptan kafanızı çevirdiğinizde anlattığı kahramanla göz göze geleceksiniz, muhabbet etmeye başlayacaksınız intibaı verir okuyucuya. Büyük ya da gösterişli hayatlar anlatmak yerine, küçük insanların derin dünyalarına ortak eder sizi. Bu romanda da bunu yapıyor. Servet ve Satı merkezinde bir taşra hikâyesi ‘Kiraz Çiçeği Kolonyası’. Bizim insanımızın hikâyesi, bizim hikâyemiz.
Hikâye kavramına bilinçli olarak vurgu yapıyorum çünkü Mustafa Çiftci, bu romana uzun hikâye deseydi kimse itiraz etmezdi. Çünkü Çiftci hikâye anlatan adamdır. Bu hassa onun eksikliği değil, mümeyyiz vasfı.
Okuyucuyu yormayan, dil lezzeti ile sarmalayan, bizi anlatan bu romanı tavsiye ederim.
BİR TÜRKÇE VİRTÜÖZÜ
Okuru bilir ki Çiftci, memleketi olan Yozgat’tan çok beslenir. Romanı da Yozgat’ta geçiyor. Samimilikleri, boş vermişlikleri, acıları, ıstırapları, sevinçleri ile Anadolu insanı var bu kitapta. Romanda çok tehlikeli bir şey yapıyor aslında Çiftci. Birçok yerde mahalli sözcüklere yer veriyor ama bu sözcükleri bağlamında öyle bir kullanıyor ki o sözcüğün anlamını merak etmiyorsunuz bile. Dil kullanımına bir şey diyecek durumda değilim. Bir Türkçe virtüözü Çiftci, bir benzetme üstadı. Ondaki dil lezzetini çok az yazarda bulabildim.
