Yale Üniversitesi’nden Prof. Nick Turk-Browne, tartışmanın temel sorusunun, bebeklerin gerçekten anı oluşturup oluşturmadığı veya bu anılara sonradan erişip erişemediğimiz üzerine kurulu olduğunu belirtiyor.
Önceden araştırmacılar, bebeklerin hafıza oluşturmadığını düşünüyor; bunun, benlik bilinci veya konuşma yeteneğinin eksikliğinden ya da hipokampüsün tam olarak gelişmemiş olmasından kaynaklandığı öne sürülüyordu. Prof. Turk-Browne, hipokampüsün bebeklikte hızla büyüdüğünü ve bu dönemde nöral devrelerin henüz olgunlaşmadığını vurguluyor.
Ancak Turk-Browne’un 26 bebek üzerinde yaptığı son deneyler, hipokampüsün bir yaşından sonra anı oluşturabildiğini gösteriyor. Araştırmada bebeklere gösterilen fotoğrafların tekrar sunulması ve göz hareketlerinin ölçülmesiyle, önceki deneyimleri hatırlayabildiklerine dair ipuçları elde edildi. Özellikle 12 aylıktan büyük bebeklerde hipokampüs aktivitesinin yüksek olması, hatırlamanın daha olası olduğunu ortaya koydu.
KAYBOLUP KAYBOLMADIĞI KESİN OLARAK BİLİNMİYOR
BBC Türkçe'de yer alan ahbere göre; anılar nereye gidiyor sorusu ise hâlâ cevaplanmış değil. Farelerde yapılan çalışmalarda, bebeklikte öğrenilen labirent deneyiminin yetişkinlikte unutulduğu ancak hipokampüsün belirli kısımlarını aktive ederek geri getirilebildiği görülüyor. İnsanlarda ise bebeklik anılarının kaydedilip kaybolup kaybolmadığı kesin olarak bilinmiyor.
Westminster Üniversitesi’nden Prof. Catherine Loveday, küçük çocukların en azından konuşmaya başladıkları dönemde anı oluşturabildiğini belirtiyor. Loveday, anıların kalıcı olmasa da var olduğunu ve çocukların bazı olayları kısa süreli hatırlayabildiğini söylüyor. Öte yandan, ilk anıların gerçek mi yoksa yeniden yapılandırılmış bir deneyim mi olduğu çoğu zaman anlaşılmıyor.
Prof. Turk-Browne, çocukluk amnezisinin gizeminin kimliğimizle ilişkili olduğunu ve ilk yıllarda yaşanan bazı deneyimleri hatırlayamamanın, insanların kendilerini anlamasını zorlaştırdığını vurguluyor.
