"Gülümse” şiirinde Kemal Burkay, “Belki şehre bir film gelir” diyordu.

Yeni bir filmse güler tabii yüzünüz.

Peki ya şehre gelen eski, kabak tadı vermiş bir filmse!...

Devlet yetkililerinin, “görevim icabı mahrem bilgilere sahibim” sözleri, tanıdık mesela. Gözünüz ısırıyordur bir yerden.

Bu filmi daha önce dehşet içinde seyretmiştik gibi geliyor, ilk değil sanki.

Böyle şeyler duyunca, beni yine de bir gülümseme alıyor. Fakat acı acı.

Kişilerin özeline ait “mahrem bilgiler”e sahip olduğunu söylemek ve bunu rakiplerine karşı siyaseten kullanmak, hangi “görev icabı” olabilir?

Suçla mücadele kapsamında bir görev olmadığı açık.

Suç içeren bir bilgiyse gereğinin nasıl yapılacağı kanunda yazıyor.

Rakip partililere karşı siyaseten kullanmak, zaten görev icapları arasında olamaz.

Devlet gücüyle kişilerin özeline ait gizli bilgilere ulaşma görevi, bildiğim kadarıyla kimseye verilmiş değil.

Aksine kanun, özel hayatın mahremiyeti ve kişisel verilerin korunmasını emrediyor. Güya Anayasal güvence altında bunlar.

Güvenlik birimlerinin istihbarat toplama yetkisi de kanunla tanımlanıyor. Kötüye kullanılamaz. Siyaseti dizayn gibi amaçlarla rakiplerin dinlenmesi de izlenmesi de yasak.

Filmin eski versiyonu, yatak odalarına kamera koymaya varmış; bu da derin devlet çeteleriyle, cunta yapılanmalarıyla, vesayetçilerle mücadele adına haklılaştırılmıştı.

O filmin mutlu sonla bitmediğini hatırlıyorsunuz.

Karşı çıkılsa, bile bile meşrulaştırılmasaydı, film 15 Temmuz darbe girişimine kadar uzamazdı. Sonu da daha az acılı, acıklı olurdu.

Telekulak skandalları, yasadışı ortam dinlemeleri, sahte delil ve suç uydurularak kurulan kumpasların bedeli hala ödeniyor.

2010’daki kaset kumpaslarında yumulan gözler, fal taşı gibi açılıp uyansaydı, film yine kısa kesilirdi.

Oysa kaset kumpasları soruşturması bile 6 yıl bekledi, ta 2016’da raftan indirildi.

Ve ancak 2 hafta önce “CHP eski lideri Baykal ile eski MHP yöneticilerine kaset kumpası davasında, 120 sanığa 92 yıla kadar değişen hapis cezaları verildi” haberleriyle noktalandı.

İşledikleri suçların cinsi ise şöyle duyuruldu: Silahlı terör örgütüne üye olma, konut dokunulmazlığını ihlal, sahtecilik, kişisel verileri ele geçirme, siyasi hakların kullanılmasına engel olma ve özel hayatın gizliliğini çiğneme...

Savcının mütalaasından da şu yansıtıldı: “FETÖ’nün, siyasi hayatı dizayn etmek için emniyet istihbarat birimlerinde bulunan örgüt mensuplarının etkin katılımı ve çalışmaları ile kaset kumpasları denilen operasyonları gerçekleştirdiği...”

Davada örgüt elebaşı olarak geçen Gülen, yargı ve polisteki ‘Paralel Yapı’ suçlamalarına vaktiyle ne demişti: “Benimle alakası yok. O işi yapan, operasyonlara giren insanların binde birini bile tanımıyorum.”

Dış güçlerle, hain ajanlarla, casusluk faaliyetleriyle mücadele adına şu sıra sergilenenlerde bir göz aşinalığı sezmek, sizi de korkutmuyor mu?

Hani rakip siyasetçiler hakkında elde edilen mahrem bilgilerden dem vuruluyor ya...

Hani bir CHP’linin, yabancı büyükelçilerle ortamlarda yaptığı iddia edilen siyaset ve iktidar dedikodularından söz ediliyor ya...

Hep o eski filmi getirmiyor mu aklınıza?

Hepsi doğru olsa bile ifşa edilen dedikodularda suç unsuruna rastlansa çoktan icabına bakılmaz mıydı?

Hem AK Partililer, yabancı diplomatlarla farklı şeyler mi konuşuyor, seçim takviminden hiç bahsetmiyorlar mı, muhalefeti ileri geri çekiştirmiyorlar mı?

Ama nedense laf taşınan ya da dinlenen ortamlar, muhalefetin...

Suç süsü verilerek anlatılıyor, suçsa niye kimsenin tutuklanmadığı da söylenmiyor.

Önceki, iyi sonla bitmemişti. Devamı, yine yatak odalarına kamera koymaya kadar gitmez inşallah.

Marks’ın meşhur sözüdür; ‘büyük olaylar tarihte iki kez tekrarlanır ama ilkinde trajediyken ikincisinde komedi olarak’.

Hadi “Gülümse”yin, şarkısı Sezen’den.