Dünkü yazımda bir vurguyu eksik bırakmışım, İsrail protestolarıyla ilgili akşam gelen bir haberle fark ettim.

İsrail'in Gazze'deki katliamları; sağ, sol, İslamcı grupları birleştirdi sanıyoruz. Çünkü aynı yerde, hatta yan yana gösteri yapıyorlar.

Ama bu, birlikte gösteri yaptıkları anlamına gelmiyormuş. İstanbul Başkonsolosluğuna yürüyenler arasındaki gerilimlerden anlıyoruz.

Sırayla sahne aldıkları biliniyordu. Kimin önce bildirisini okuyup sloganlarını atacağı konusunda gerildikleri de.

Önceki akşam birbirlerine, karşılıklı slogan sokuşturmaya da başlamışlar.

TİP'liler, "Siyonizme, faşizme, şeriata geçit yok" sloganı atınca İslamcı bir grup da tekbir getirerek karşılık vermiş.

Oysa aynı amaçla oradaydılar. İsrail katliamlarını kınayacaklardı. Hızlarını alamayıp birbirlerini de hedefe koymuşlar.

İsrail'i durdurmaları için devletlere baskı yapma görevi, sivil toplumun omuzlarında, demiştim dün. Yazımı da Amnesty, HRW gibi insan hakları örgütlerinin ayrım gözetmeyen mücadelesinden örneklerle bitirmiştim.

O gün Afganistan'da ABD'nin savaş suçlarına göz yummayanlar, bugün de Gazze'de İsrail'inkine göz yummuyordu.

O gün Afganlının hayat hakkını savunanlar, bugün de Filistinlininkini savunuyordu.

Bir kez daha gün; din, ırk, ülke ayırmadan hak savunucuları ve örgütleriyle bir olma, mücadeleyi güçlendirme günüydü.

İnsani duyarlılıkta birleşme günü, yani.

Fakat siyasi ve ideolojik ayrışmaları saymayı unutmuşum, bu mücadele onu da kabul etmez.

Müslümanı kâfir ve ateistle; sağcıyı, solcu ve İslamcıyla insan hakları mücadelesi de mi birleştiremeyecek?

Hamas'ın operasyon odasında sol örgütler de var. Onlar, saldırıda ortaklaşabiliyorlar.

Bizde solcularla İslamcılar, hastane katliamına karşı insanlığı savunmak için bile sloganlarını, eylemlerini ortaklaştıramayacak mı?

New York'ta dün yine Filistin bayrağıyla yürüyen Yahudiler görüldü.

Kudüs'te, İsrail işgaline karşı dayanışmak için, polise direnerek evlerine Filistin bayrağı asanlar olmadı mı?

Washington'da önceki akşam, Kongre binasını basıp hemen, şimdi ateşkes isteyenler, başkası değildi. Yine dindar Yahudiler.

Attila İlhan'ın "Zenciler birbirine benzemez" romanındaki gibi, Yahudiler de birbirine benzemiyor. Hepsi Siyonist değil. Anti-Siyonistler de İsrail'e karşı yürüyor, işlediği savaş suçlarını protesto ediyorlar.

Küfür, bu anlamda tek millet ve hepsi de Müslümana düşman değilmiş, demek. O, miras hukukuyla ilgili. Kur'an; kâfirleri bir tutmuyor, hepsini aynı kefeye koymuyor.

Bütün küffârın, ateist olmaması gibi yalın bir gerçek bu.

İnsanlık namına, zulme karşı el ele vermeye hangi din mani olur! Mazluma, kimliğini sormadan sahip çıkmaya nasıl bir ideoloji, nasıl bir siyasettir engel!

------

YURT DIŞI YASAKLI MECLİS BAŞKANVEKİLİ

Salı günü Meclis'te önemli bir oturum vardı. Hâl-i pür melâlimiz, oradaki fotoğraftan daha iyi anlatılamazdı.

Irak'la Suriye'ye terörle mücadele operasyonu için yetki veren tezkere görüşülüyordu.

Oturumu, Yeşil Sol Partili Sırrı Süreyya Önder yönetiyor. Genelkurmay Başkanlığı ve Savunma Bakanlığı yapmış, AK Partili Hulusi Akar, PKK ve uzantılarına operasyon tezkeresini savunacak. Eski HDP'li Önder'den söz istiyor. Akar'ın sözünü kesenleri de Önder uyarıyor. Gerekirse Yeşil Sol sıralarından sataşmalara müdahale edip İYİ Partililere cevap hakkını yine o veriyor.

Sonra Saadet Partisi Grup Başkanvekili Şahin, bir Meclis heyeti kurup Filistin'e gitmeyi öneriyor.

Meclis Başkanlığı kürsüsünde oturan Sırrı Süreyya Önder'se çok istediği halde niye gidemeyeceğini şöyle izah ediyor: "Benim yurt dışı yasağım var."

Tabii gülüşmelere yol açıyor.

Halbuki hiç de komik değil. Acı acı gülümsetecek bir durum trajikomedisi, sırıtıyor bu fotoğrafta.

Gülünç olan; bu kadar çapraşık, girift sorunları çivi gibi dümdüz görüp çekiçle çözülebileceklerini sanmak değil mi?